Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Τα μάτια που αγαπώ δε χάσαν τίποτες από το εξαίσιο [χρώμα των το μείδημα διεφύλαξε όλη την τρυφερότητά του η πνοή την ηδύ της η φωνή ίσως να...

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες...

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ∙ θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου. Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί, να βρίσκεται ένας άνθρωπος να με...

Εξακολουθώ να μην πιστεύω έρχεσαι δίπλα μου και η νύχτα είναι μια χούφτα αστεριών και ευθυμίας δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό τα χέρια...

Το πουλί που τραγουδάει μέσα στο κεφάλι μου Κι όλο μου λέει πως σ’ αγαπώ Κι όλο μου λέει πως μ’ αγαπάς Με το ανυπόφορο ρεφραίν του Θα...

Κουρελιασμένοι απ’τ’αγριεμένα κύματα πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός στο σκοτεινό θάλαμο της γης με ισκιωμένο μυαλό απ’το ξέφρενο κυνηγητό της ασάλευτης πορείας των άστρων οι τελευταίοι απόθεσαν...

(Grenze der Verzweiflung)   Τόσο σ’ αγαπάω που πια δεν ξέρω αν τόσο σ’ αγαπώ ή αν φοβάμαι   αν φοβάμαι ν’ αντικρίσω δίχως εσένα τι απ’ τη ζωή μου θα έμενε ακόμη στη...

Λοιπόν, έτσι ή κι’ αλλοιώτικα το πέρασες το καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται μεγάλα πράματα κ’ εσύ κοντά στους άλλους να περάσης, μεσ’ στον συνωστισμό του δρόμου, ένα καλοκαιράκι του Θεού. Όμως...

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου...

Σε χαμηλωμένο φως που δεν ξέρει την περηφάνια βασιλεύεις εσύ που την ξέρεις. Σε απαλή εγκατάλειψη τραμπαλίζεται το χαμόγελό σου, φρέσκο φύλλο που παίζει με μικρό βοριά. Κι...