Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ο άντρας στρέφει την πλάτη του στο νησί. Τώρα δεν θα πεθάνει στον παράδεισο δεν θ’ ακούσει ξανά τα λαούτα του παραδείσου ανάμεσα στα λιόδεντρα, πλάι στις λιμνούλες...

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ’ αυτή την αίθουσα τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά...

Ξυπνάς το αιώνιο καλοκαίρι Ανατέλλοντας έναν άλλο ήλιο Κάνοντας πιο όμορφα πιο θαυμαστά τα μάτια Καθώς ελπίζουν να σε ιδούν κρεμώντας μια λευκή αντηλιά Κι είναι η σκιά...

Έγινε ξαφνικά όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη. Μιλούσα γι’ αγάπη κι η αγάπη ήσουν εσύ, μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ, με τ’ όνομά σου, τη διεύθυνση του...

Μέσα σου να σκάβεις:   ξεθάβοντας μέρες παιδικές   για τρυφερά, εξαίσια ποιήματα.  

Στην αρχή, ήταν το τρίγραμμο αστέρι. Ένα χαμόγελο φως σε πρόσωπο κενό. Ένα κόκαλο κλαδί στον ασάλευτον αέρα, ύλη διχοτόμος που είχε θρέψει του πρώτου ήλιου το...

(1891-1950)   Μες στα δωμάτιά τους τη νύχτα παραμερίζουν με τα εύθραυστα χέρια τους τα βαριά − σαν μολύβι − σεντόνια   Το εκκρεμές έχει ένα μάτι τυφλό η μοναξιά κρεμάστηκε...

XVI   Χαρά χαρά. Δε μας νοιάζει τι θ’ αφήσει το φιλί μας μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι. Αγγίξαμε το μέγα άσκοπο που δε ζητά το σκοπό...

Από τους γοφούς σου ως τα πέλματα σου θέλω να κάνω ένα μακρύ ταξίδι.   Είμαι πιο μικρός κι από έντομο.   Προχωρώ απ’ αυτούς τους λόφους, έχουν το χρώμα...

Που θες να βρω μέσα στον κάμπο ποιά μαργαρίτα διάλεξε για να ντυθεί το μυστικό σου.