Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, ἀπὸ τ᾿ ἀμπέλια ἀπάνωθεν ἐκοίταγε ἡ σελήνη - κι ἀκόμα ὁ ἥλιος πύρωνε τὰ θάμνα, βασιλεύοντας μὲς σὲ διπλὴ γαλήνη· βαριὰ τὰ χόρτα, ἱδρώνανε στὴν...

Ο χρόνος είν’ αλλιώτικος για τον ερωτευμένο δεν είναι πρακτικός χωρίς αποτέλεσμα λήγουν οι στιγμές το μέλλον φτιάχνεται με τα πιο ωραία θέματα της χτεσινής αγάπης για θάνατο λογιέται...

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ   κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ...

Το χειρότερο δεν είναι που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν, μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου, που...

(2 Σεπτεμβρίου 1901 – 3 Αυγούστου 1975)   Και τώρα να μ’ επιτρέψης φίλε μου να γενικεύσω. Έχεις ευαισθησία, μια ψυχικήν ευγένεια και τάλαντο πιο δυνατό απ’ ό,τι...

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...

Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι να γενεί νερό να ξεδιψάσεις   Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις   Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά...

Σιωπή είναι ένας πόνος που αρχίζει Από το στήθος σαν μοναξιά.   Το μεσημέρι κιτρινίζει Ρημάζει το δέρμα μου Μπαίνει μες στο μυαλό. Σκόνη σηκώνεται, τα τζάμια στάζουν Η προσπάθεια αιμορραγεί.   Στηρίξου...

Μέρες πάνω στις μέρες, κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη μια ζωή.    

Τώρα όλοι πανηγυρίζουν που είναι μόνοι χαράζουνε στην πέτρα τη σιωπή τους σπάζουν την πέτρα για να βρουν τη ρίζα τους γυρεύουν λίγη ρίζα λεμονιάς για να μιλήσουν