Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...

Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι να γενεί νερό να ξεδιψάσεις   Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις   Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά...

Σιωπή είναι ένας πόνος που αρχίζει Από το στήθος σαν μοναξιά.   Το μεσημέρι κιτρινίζει Ρημάζει το δέρμα μου Μπαίνει μες στο μυαλό. Σκόνη σηκώνεται, τα τζάμια στάζουν Η προσπάθεια αιμορραγεί.   Στηρίξου...

Μέρες πάνω στις μέρες, κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη μια ζωή.    

Τώρα όλοι πανηγυρίζουν που είναι μόνοι χαράζουνε στην πέτρα τη σιωπή τους σπάζουν την πέτρα για να βρουν τη ρίζα τους γυρεύουν λίγη ρίζα λεμονιάς για να μιλήσουν    

Χάιδεψε τις πληγές μου κι εγώ θα κατανοήσω βαθιά την υγεία σου.    

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια φώτα που πέσαν πάνω μου...

Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται   αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων που με τα...

Κι ας είναι ήδη Νοέμβριος με πτώση της θερμοκρασίας και κασκόλ,   εγώ ακόμα σε βλέπω να ξεπλένεσαι με το λάστιχο απ’ το αλάτι της θάλασσας   και μισοκρυμμένη πίσω από τις φυλλωσιές να...

Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις, περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. «Πως γίνεται» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό, αφού μ’αγαπούσες.