Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

(απόσπασμα)   …Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα; (Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το ‘βλεπες.) Ποτέ δε σου...

Κλείσε την πόρτα σου, Μαρία Βλέπω να σκοτεινιάζει Μπαίνει το μεσοχείμωνο Και θα μας πνίξει η παγωνιά   Στάζουν απελπισίες τα μάτια σου Φόρεσε, τουλάχιστον εκείνη την κίτρινη Λυπημένη ζακέτα της...

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά Στις μύτες των ποδιών μου Πήρα όλα τα οστά μας Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ Στο φεγγάρι   Τώρα...

Ελάτε όλες μαζί ν’ αγκαλιαστούμε στεγνά σ’ ένα σώμα Να λικνίσομε τ’ αγόρια μας στα στρογγυλά μας γόνατα Να τους πούμε ένα νανούρισμα απ’ τη γαλάζια...

ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν. Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν, τεράστια η...

Πριν συμβούν όλα αυτά το τοπίο ντυνόταν στο δέρμα σου. Μπαίναν τα μάτια μου από παντού, σαν σαρκοβόρα των θερμοκηπίων. Με τον καιρό με θέλησες τυφλό.   Τώρα σκάβω με...

Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας. Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή. Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής. Δεν ξέρεις πότε γίνεται. Ξέρεις όμως πότε έγινε. Θαρρείς πως...

άσπρα χέρια κόκκινα μαλλιά μπλε μάτια   άσπρες πέτρες κόκκινο αίμα μπλε χείλη   άσπρα κόκκαλα κόκκινη άμμος μπλε ουρανός    

Κοιμήσου. Μη φοβάσαι το βλέμμα το περιπλανώμενο. Κοιμήσου. Ούτε η πεταλούδα ούτε ο λόγος, ούτε η κρυφή αχτίδα της κλειδαριάς δε θα σ’ αγγίξουν. Κοιμήσου. Όπως η καρδιά μου, έτσι κι εσύ καθρέφτη μου. Κήπος όπου...

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ονομάσει εκείνο που αγαπάει, αν ο άνθρωπος μπορούσε να σηκώσει την αγάπη του στον ουρανό σαν ένα σύννεφο στο φως αν όπως...