Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος Τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους Της γης οι...

Σοῦ ἔτεινα προσέγγιση ἀλλὰ ἤδη χαιρετισμὸ μοῦ ἔστελνε τὸ χέρι σου ἀπογειωμένο σὲ ὕψος ἀσφαλείας του πάνω ἀπὸ δυὸ χιλιάδες πόδια ὑπολογίζω.   Ἄξιον ἀπορίας τὰ κατάφερα τηλαισθαντικὸς ἀεροπειρατὴς νὰ...

Το αφρώδες κοκκινόχωμα των βουνών Έχει μια ελαφρότητα που με πετάει στα ύψη Αυτής της άνωσης παίζω το παιχνίδι Που πρόσκαιρα μ’ ευχαριστεί Μέχρι που της πεδιάδας το...

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι...

Τα μάτια που αγαπώ δε χάσαν τίποτες από το εξαίσιο [χρώμα των το μείδημα διεφύλαξε όλη την τρυφερότητά του η πνοή την ηδύ της η φωνή ίσως να...

(απόσπασμα)   …Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα; (Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το ‘βλεπες.) Ποτέ δε σου...

Κλείσε την πόρτα σου, Μαρία Βλέπω να σκοτεινιάζει Μπαίνει το μεσοχείμωνο Και θα μας πνίξει η παγωνιά   Στάζουν απελπισίες τα μάτια σου Φόρεσε, τουλάχιστον εκείνη την κίτρινη Λυπημένη ζακέτα της...

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά Στις μύτες των ποδιών μου Πήρα όλα τα οστά μας Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ Στο φεγγάρι   Τώρα...

Ελάτε όλες μαζί ν’ αγκαλιαστούμε στεγνά σ’ ένα σώμα Να λικνίσομε τ’ αγόρια μας στα στρογγυλά μας γόνατα Να τους πούμε ένα νανούρισμα απ’ τη γαλάζια...

ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν. Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν, τεράστια η...