Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Μου ’πες πως η αγάπη σου δεν ξέρει από φιλί, δεν έχει χάδια, δεν κάνει γι’ αγκαλιάσματα, κι αν θέλει η έξαψή μου τρυφερότητες, σ’ άλλα κατώφλια...

Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις. Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.   Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη...

Κοίταξέ με στα μάτια. Τί έκανες; Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει πέρα απ΄ τον άνεμο, άργησες. Κλαίς; Γιατί δε μιλάς;   Τι σούλεγε ο ήλιος;  

Είναι οι ανάσες των λύκων, που τριγυρνάν’ μέσα στο σώμα μου. Είναι οι ανάσες των λύκων, που ξαγρυπνάν’ κάτω απ’ το στρώμα μου. Είναι οι ανάσες των λύκων, που...

Από τον ποταμό-σεντόνι, τη λάβα-κουβέρτα τη σιωπή σε πράσινα μάτια βουτηγμένη το χρόνο που σωριαζόταν μέσα μου κομμάτια θρυμματισμένος απ’ την αοριστία της ερωτικής ώρας απ’ όλη την...

Ο άντρας στρέφει την πλάτη του στο νησί. Τώρα δεν θα πεθάνει στον παράδεισο δεν θ’ ακούσει ξανά τα λαούτα του παραδείσου ανάμεσα στα λιόδεντρα, πλάι στις λιμνούλες...

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ’ αυτή την αίθουσα τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά...

Ξυπνάς το αιώνιο καλοκαίρι Ανατέλλοντας έναν άλλο ήλιο Κάνοντας πιο όμορφα πιο θαυμαστά τα μάτια Καθώς ελπίζουν να σε ιδούν κρεμώντας μια λευκή αντηλιά Κι είναι η σκιά...

Έγινε ξαφνικά όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη. Μιλούσα γι’ αγάπη κι η αγάπη ήσουν εσύ, μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ, με τ’ όνομά σου, τη διεύθυνση του...

Μέσα σου να σκάβεις:   ξεθάβοντας μέρες παιδικές   για τρυφερά, εξαίσια ποιήματα.