Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Θα ξαναγυρίσουμε Όταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους Όταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού Όταν δυο...

Ήσουν εκείνο το μακρινό σικελικό φλάουτο Που πονά τη σκέψη μας ακόμα και τώρα. Ήσουν οι νότες Μίας απόμακρης ευφάνταστης θλίψης Που κάποιοι ελάχιστοι έβρισκαν όμορφη.   *Mετάφραση: Σπύρος Θεριανός

Ίσως απ’ αυτές τις μέρες Τρομερές όπως η αιχμή της λόγχης Όταν οι αιώνες θα ‘χουν άσπρα γένεια Δεν θα μείνουμε παρά Εσύ Κι εγώ   Να σε κυνηγώ Από πόλη σε...

Σου αρέσω; ρώτησα το μπλε σακάκι. Καμία απάντηση. Σιωπή αναπήδησε απ’ τα βιβλία του. Σιωπή έσταξε απ’ τη γλώσσα του και κάθισε ανάμεσά μας κι έφραξε το λαιμό μου. Έσφαξε την...

Για να νιώσεις το παν Ακόμη Και το δέντρο με την πρωραία ματιά Της σαύρας και της κληματίδας Το δέντρο τ’ αξιολάτρευτο Τη φωτιά τ’ αδιέξοδο   Για να σμίξεις δρόσο...

— Εσύ δεν θα πεθάνεις. — Μάζεψε τη φωτιά. — Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν. — Όχι. Κοίταξε μην καείς. — Κι η μάνα του Νικόλα γιατί πέθανε; —...

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη...

Είπα να υποχωρήσω σ’ ένα χαμόγελο, να δω πού φέρνουν δυο χείλη όταν ανοίγουν σαν αγκαλιά, κι από υποχώρηση σε υποχώρηση κι από χαμόγελο σε χαμόγελο...

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας Τινάζονταν μέσα...

Σε έχω μετά βίας αφήσει, είσαι μέσα μου, κρυσταλλένια, ή τρέμοντας, ή με ανησυχία, πληγωμένη από μένα, ή κυριευμένη από αγάπη, όπως όταν τα μάτια σου κλείνουν μπροστά στο...