Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ταξιδέψαμε σιωπηλοί στα μικρά ταξίδια πρέπει να ξέρει κανείς να μένει άναυδος, εισπνέοντας τον εαυτό του, σαν να ακούει μια μελωδία που στρίβει και χάνεται από τη γωνία.  

Καμιά φορά επικαλούμαι το νερό για να μπορέοσουν να συνεχίζουν οι λέξεις. Με περιμένεις, αν θυμάμαι καλά, αλλά εγώ έχω έρθει. Κανείς δεν μπορεί να έρθει περισσότερο από εμένα.     *Σταύρος Σταυρόπουλος

Έλεγα πάντα πως πρέπει να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω. Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ’ έδεσαν με κάναν ό,τι θέλαν. Κι εγώ δεν...

Συμβαίνει έστω κι αργά: O ερχομός του έρωτα, ο ερχομός του φωτός. Ξυπνάς και τα κεριά είναι αναμμένα σαν από μόνα τους αστέρια συγκεντρώνονται, όνειρα ρίχνονται στα...

Κι επειδή κάποτε ξαπλώσαμε αγκαλιά κι ήταν αυτός ένας ύπνος ανήσυχος όπου οι ανάσες μας παιρναν η μία την άχνα της άλλης· κι επειδή έπινα την πνοή σου κι έφτιαχνα...

Απόψε οκτώ με δέκα προγραμμάτισα έρωτα. Ένα δίωρο θα κυλήσει σε τρυφερή αγκαλιά. Ύστερα θα γυρίσω σπίτι κατευνασμένος. Τίποτα δεν θα καταλάβει η μητέρα.   Μα ποιος μου λέει...

Εσύ μ’ αυτόν Εγώ μ’ αυτήν Κανένας δε μπορεί να πεί ότι δεν Επιλέξαμε Μονάχα λέμε πως οι επιλογές μας ήταν Λάθος.   *Αλέξης Ανδρής

Δέ μπόρεσα, νά σ’ αντικαταστήσω με κάνεναν. Όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος. Απλώς γιατί, από έρωτα σέ έρωτα πάντα μεσολαβεί λίγο κενό.     Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου βρῆκα τὸ πατρικό μου σπίτι νὰ κοιτάζει, μὲς ἀπ᾿ τὶς φυλλωσιές, σὰν ἄλλοτε, τὴ δύση.   -μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ...

Τι έγινε η χαρά της ζωής που καταχτούσε την κάθε στιγμή ακόμα κι όταν η μέρα ξημέρωνε δυσοίωνη; Τώρα πόνος κανένας δε μαστίζει το κορμί αλλά το μέσα το αλυσοδένει ένας...