Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Έμαθα πολύ αργά ν΄αγαπώ τα πουλιά Και λυπάμαι κάπως γι’ αυτό Τώρα όμως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους Και καταλαβαινόμαστε Εκείνα δεν ασχολούνται μαζί μου Μα μήτε κι...

Δε σε γνωρίζω εσένα που μου λείπεις δεν είσαι εσύ η ανάμνησή σου ούτε το χτύπημα στην πόρτα ούτε το αλάφιασμα στον ύπνο ούτε- ξέρεις τι ώρα είναι για...

Είμαι όλος το σώμα σου Το κοραλλένιο φιλί σου όλος Είμαι το στόμα που φίλησες Κι έγινε στόμα σου   Είμαι τα πόδια που άνοιξα Με ένα φύλο που πια...

Όταν έρχεσαι σε μένα, απρόσκλητος, Κάνοντάς μου νόημα Σε αλλοτινά δωμάτια, Όπου στέκουν οι αναμνήσεις, Προσφέροντάς μου, καθώς σ’ ένα παιδί, Μία σοφίτα, συναντήσεις Ημερών τόσο λιγοστών, Μπιχλιμπίδια κλεφτών φιλιών, Ψευτοκοσμήματα από...

Πολύ μ’ απασχολεί αυτό το κορίτσι που ακούμπησε τ’ απόγεμα το πρόσωπο στο τζάμι και κάρφωσε το βλέμμα στον δρόμο χωρίς να βλέπει, και προσήλωσε την προσοχή στον δρόμο χωρίς...

(αποσπάσματα «Διαλόγων») 1   Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα -— με κουρελιασμένα μάτια με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση να γυρίζεις στην καλή πλευρά σου.   Πεσμένος αισθάνεσαι την κόλαση που είναι...

(απόσπασμα)   Σ’ αγαπάω μ’ ακούς; Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν...

Οι αστράγαλοί σου δυό μικροί, μικροί ανθισμένοι τάφοι όπου μέσα τους είναι θαμμένη για πάντοτε η καρδιά μου.  

XV   Ανάμεσα στα δάχτυλά μου, και στη σάρκα σου όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ, τρυπώνει ο χρόνος.    

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα...