Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

XV   Ανάμεσα στα δάχτυλά μου, και στη σάρκα σου όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ, τρυπώνει ο χρόνος.    

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα...

Του έρωτα πρέπει να του δινόμαστε γυμνοί όπως δινόμαστε στον ύπνο και στο θάνατο, γιατί ο έρωτας θαρρώ είναι η μόνη μεταλαβιά αιωνιότητας∙ ο έρωτας είναι η λύτρωση του τέλειου...

θέλω να ξέρει πάντως πως όλες τις νύχτες που κοιμήθηκα στο πλάι της, ακόμα και οι ανώφελοι καβγάδες ήταν ό, τι πιο εξαίσιο   και οι δύσκολες λέξεις που πάντα φοβόμουν να πω μπορούν πια να ειπωθούν:   σε αγαπώ

Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο. Αν όλος...

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της...

Τη νύχτα Που κυλάνε στους ώμους Λυμένοι σπασμοί Σε ήθελα Να χαϊδέψεις Με βλέφαρα γυμνά Το κορμί μου Σκοτεινός και βουβός Να σαρώνεις τον άνεμο Και να ’ρχεσαι Βαρύς σα σιωπή Κι απλά Θα σε δεχτώ  

Ένα δέντρο περιφέρεται στη βροχή, μας προσπερνά βιαστικά μέσα στη γκρίζα νεροποντή. Έχει κάτι να διεκπεραιώσει. Φέρνει ζωή από τη βροχή όπως το κοτσύφι στο περβόλι. Όταν κοπάζει...

Όταν λείπεις προσπαθώ να μετρήσω την κίνηση του ρολογιού, να δω το φως πως αλλάζει. Ξέρω πως το ρολόι κινείται, πως το φως όσο πλησιάζει το βράδυ λιγοστεύει και...

Μόλις πεθάνει Η αγάπη Θέλει σιωπή μεγάλη Για να βρει στην άκρη του πόνου Την περίφημη λίμνη Τη λήθη.