Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ποτέ δεν είχα νιώσει, έτσι αδύναμο πουλάκι ζαρωμένο Μια αγάπη τόσο απέραντη, καρδιά να ξεχειλίζει Σ' εσένα στρέφομαι και σε καλώ, αγάπη, σε προσμένω - Τα μάτια...

Όταν στρώνεις το τραπέζι πριν καθίσεις να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα αν είναι γερή μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί αν υποσκάπτει το σκελετό σκουλήκι γιατί εκείνος...

Τώρα –δειλινό, στα σκαλιά μπροστά στο παλάτι– ο βασιλιάς τής ζητάει να τον συγχωρέσει.   Είναι πιστός – προσπάθησε να μείνει πιστός στη στιγμή: Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι αληθινά...

Κάτι ήθελε να πει ο άνθρωπος εκείνος κάτι τραύλιζε. Μα εγώ βιαζόμουν. Κάτι τραύλιζε ως την πόρτα. Ένας άνθρωπος ήθελε να μου μιλήσει κι εγώ βιαζόμουν.  

Δυστυχισμένα όνειρα τα χρόνια μας περνούν μέσα στην αγωνία οι εφημερίδες λησμονούν όμως μες στην καρδιά μας καίει μια κατακόκκινη πληγή απ’ το παλιό χρυσάφι   Όλο μαζεύουμε τα πράγματά μας τα...

θα έρθει η εποχή που οι άνθρωποi θα διαλέγουν γονιούς, θα διαλέγουν δουλειά, θα διαλέγουν πώς να ζούν. Χρειαζόμαστε έναν θάνατο και όχι λιποθυμίες. Θέλουμε παραβίαση κόκκινου...

Χειμώνας. Καιρός να φάμε λίπος και να δούμε χόκεϊ. Τα κασσιτέρινα πρωινά, ο γάτος, ένα μαύρο γούνινο λουκάνικο με κίτρινα χουντίνεια μάτια, πηδάει στο κρεβάτι και προσπαθεί ν’...

Αγαπημένε, φώναξε με! Δυνατά φώναξέ με! Μη μ’ αφήνεις να στέκω στο παράθυρο τόση ώρα Στις γέρικες δεντροστοιχίες με τα πλατάνια δεν αγρυπνά πια το βράδυ έχουν αδειάσει. Κι...

Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας γυμνή στο κρεβάτι μου. Τα μάγουλά της βαμμένα και το κορμί της μαραμένο στο φυσικό του χρόνο.   Την αγκάλιασα όπως το καμένο σπίτι που ο...

Δάκρυσες - κι' έβρεχε όλη μέρα ξεχείλισαν οι στέρνες και τα λούκια λάσπωσαν γλάστρες, λάσπωσαν μπουμπούκια και των ματιών μου λίγο η ξέρα.   Απ' των χεριών σου την...