Ετικέτα: Βαρβάρα Τζαμά

Ζωή μου και βράδυ μου, ξοδεύω τον ήλιο γράφοντας στίχους. Πίστεψα σε δυο κόσμους: Στον ουρανό και στης ψυχής το άδυτο. Κάτω απ’ το φως τους γράφονται...

Τη φώναζαν Γλαυκή Και ήτανε άνεμος. Έπλεκε τα μαλλιά της με αχτίδες της αυγής και λουζόταν κάτω απ’ το λυκόφως. Γελούσε μ΄ ένα γέλιο βοερό, σάρκινο και συνάμα απόκοσμο. Κι...

Κάπου στη Μεσόγειο τα μάτια σου αναμετρήθηκαν με το γλαυκό του ορίζοντα και ζαλιστήκανε. Ίλιγγος της ανέγγιχτης απεραντοσύνης. Με ποιου γλάρου φτερό χαράσσεται το πεπρωμένο; Έπεσες να κολυμπήσεις κι...

Ήρθα. Και έγινα αγκάθι. Και έβαψα κόκκινο το σκοτάδι σου. Σεργιάνησα στα απαγορευμένα μονοπάτια σου νύχτες αμέτρητες. Έτσι, ακούσια. Όπως ακούσια σεργιανάνε τις νύχτες οι αποστάτες έρωτες. Δίχως...

Σκοτάδι -λέει - είναι η επίκληση της μοίρας προς το φως, να βουτήξει θαρρετά τα χέρια του στο μαύρο όσο να βυθιστεί το πνεύμα στη μέθη...

Κάποτε έκλεισε τα μάτια της –θα ‘τανε ήδη μεσάνυχτα. Ο σφυγμός της, γρήγορος από τις απόρρητες εκρήξεις της νύχτας, πέφτει τώρα σιγά-σιγά. Ένα μικρό, τρυφερό αστέρι,...

Καληνύχτα πολιτεία. Ταξίδεψα πολύ για να βρω τα χνάρια μου στον φτενό κόσμο. Δε μου άξιζε τόση απαντοχή. Ψέματα. Όλοι αξίζουμε ένα φάρο στην ερημιά της...

“ Το ξέρω πως ο καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με...

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα σε μάθω να φυτεύεις λιόδεντρα με θέρμη ανίσκιωτη και πόδια γυμνά κάτω απ’ το βουερό σμήνος των ατσάλινων πουλιών. Θα δεις,...

Εν- δυο-τρία, εν-δυο-τρία. Τρία τα βήματα για το χορό της ζωής –όπως στο βαλς σε ρυθμό ¾: Γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις. Όχι, όχι, μην ανησυχείς,...