Εν- δυο-τρία, εν-δυο-τρία. Τρία τα βήματα για το χορό της ζωής –όπως στο βαλς σε ρυθμό ¾: Γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις. Όχι, όχι, μην ανησυχείς, δε θα σε κουράσω με εντατικά μαθήματα ή περίπλοκες χορογραφίες, άλλωστε ξέρεις ήδη τα βήματα. Τουλάχιστον τα δύο. Γιατί δεν περνάνε από το χέρι σου. Γεννιόμαστε κάποια τυχαία στιγμή της ιστορίας, σε έναν ανεξερεύνητο αλλά πλοηγήσιμο κόσμο, με εκατοντάδες χιλιάδες εναλλακτικές πορείες πλεύσης, από τις οποίες επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα τη μία. Ποια θα επιλέξεις; Εξαρτάται από το αν αφήσεις να σε καθοδηγήσει η πυξίδα ή τα άστρα… Πεθαίνουμε κάποια μεταγενέστερη στιγμή της ιστορίας, σιωπηλά ή ένδοξα, ανώδυνα ή επώδυνα, ελπίζοντας σε κάποια υστεροφημία, αλλά έχοντας αποδεχτεί κατά βάθος ότι η απουσία μας δε θα σταματήσει τα ρολόγια του κόσμου, ούτε θα συνταράξει την επιλογή της ανθρωπότητας να σέρνει τα βαριά της πόδια πάνω στην κουκκίδα που λέγεται Γη.
Για αυτό σου λέω, αυτά είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Το ενδιάμεσο όμως βήμα, η ζωή, είναι αυτοσχέδιο. Χαχα ναι, καλά άκουσες, αυτοσχέδιο. Τι εννοείς δεν καταλαβαίνεις; Ωραία, να σου δώσω ένα παράδειγμα.
Μπορείς, ας πούμε, αντί να κάνεις κάποιο βήμα, να μείνεις ακίνητος, οπότε να επιλέξεις μια ζωή ήρεμη και στατική, ή ίσως καταδικασμένη, σχεδόν δανεική. Να μην επιδιώκεις, απλώς να περιμένεις. Να μη ζεις, απλώς να υπάρχεις. Να αγαπάς τα ουρλιαχτά των λύκων, γιατί καλύπτουν τις ενδόμυχες κραυγές σου: Είμαι η ψυχή. Όσο απομακρύνεσαι, τόσο σε πλησιάζω. Μέχρι να με ακούσεις. Και να μου δώσεις λίγο νερό. Διψάω. Και λίγη ποίηση. Διψάω. «Πιο δυνατά λύκοι! Δεν μπορώ πια να τις ακούω », φωνάζεις. Να κλείνεις στον ασκό του Αιόλου κάθε άνεμο που ταράζει τη θάλασσα μέσα σου, να απλώνεις τα χέρια σου, όχι για να σηκώσεις το βάρος του φωτός, μονάχα για να κινήσεις κάπως τη μουδιασμένη ατμόσφαιρα.
Αυτή είναι η μια επιλογή. Μπορείς εναλλακτικά να κάνεις ένα βήμα πίσω. Έτσι όμως δε θα γίνεις ποτέ δεινός χορευτής, γιατί πάντα θα κατευθύνεσαι από το συγχορευτή σου. «Στροφή» θα σου λέει, κι εσύ θα στρέφεσαι όλο χάρη γύρω από τον εαυτό σου- σαν την αρκούδα που έμαθε να την ορίζει ο αρκουδιάρης της, και τώρα πια είναι ανήμπορη χωρίς εκείνον-, «πέσε» θα σου λέει, κι εσύ θα πέφτεις, θα πέφτεις, όλο θα πέφτεις, θα φτάνεις πιο κάτω κι απ’ το χώμα, πιο κάτω κι από σένα τον ίδιο, και το χειρότερο είναι ότι θα απολαμβάνεις την πτώση- δες με! Χορεύω! θα λες και θα δείχνεις τον καθρέφτη, που μόνο αυτός θα σου θυμίζει ότι ακόμα ζεις. Όμως δε θα χορεύεις, μόνο θα κάνεις στροφή και θα πέφτεις, θα σε σκιάζει ο συγχορευτής σου μα δε θα σε ενοχλεί πια –ως και οι φυλακές προσφέρουν μια κάποια ασφάλεια από άλλους, μεγαλύτερους φόβους.
Τρίτη και τελευταία χορευτική επιλογή: Ένα βήμα μπροστά. Ή καλύτερα, ένα άλμα μπροστά, στο αέναο κυνήγι κάποιας χίμαιρας, στους ιερούς στόχους, στους μεγάλους έρωτες, στα μεγάλα ιδεώδη και τις ψηφιδωτές σκέψεις, που άμα τις ενώσεις φτιάνουν ένα όνειρο. Όχι, όχι, μη διστάζεις, δεν είναι πολύ τολμηρό το βήμα, θα το χαρακτήριζα μάλλον αυθόρμητο. Μια ζωή που τη χαράζεις ο ίδιος εσύ για σένα, έτσι που κάθε μέρα να αφήνει ξεχωριστά χνώτα στο παράθυρο και να πάλλει την ψυχή σε διαφορετική συχνότητα, διακοπή ρεύματος και αίματος, συνειδητή. Ένα απαιτητικό βήμα, όλο πιρουέτες και λάθη- «βάλε ξανά μουσική, πάμε πάλι» θα λες, αλλά συνάμα ξέχειλο από γέλια κι από δάκρυα- τις δυο εκφάνσεις της προσωπικής μας κάθαρσης.
Εν-δυο-τρία, εν-δυο τρία. Τρία τα βήματα για το χορό της ζωής –όπως στο βαλς σε ρυθμό ¾. Το δεύτερο είναι το δυσκολότερο, όμως αξίζει τον κόπο.
Φωτογραφία εξωφύλλου: Audrey-Hepburn
*Γράφει η Βαρβάρα Τζαμά.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
