Ετικέτα: Ζωή Αμοιρίδου

Διάφανη, διαυγής, παρατημένη στου κόσμου τη ραστώνη. Αναμένει το αυγουστιάτικο φεγγάρι να κάνει κύκλο στο σκοτάδι. Ήταν χαμένη στα ρηχά και περπατούσε σε μονοπάτια τυφλά. Διάλεγε μηχανικά...

Αν κάποιες μέρες θα θυμάμαι ως τις πιο ωραίες του ’19, αυτές θα είναι οι μέρες της ανασκαφής στην Βεργίνα. Οι τρεις εβδομάδες που...

Ήσουν αστέρι κόκκινο που φώτιζε χρώματα τροπικά. Γήινη, καρφωμένη στο έδαφος. Μα και αέρας μεξικάνικος που δαμάζει καμβάδες. Ήσουν αυτοαναφορική. Τα υπαρξιακά σου ζητήματα μοιράστηκες με εμάς. Γίναμε ταξιδιώτες...

Να χάνεις. Πρόσωπα και στιγμές. Αυτόν, αυτή που κάθονταν στην καρέκλα με το κόκκινο κάλυμμα. Με το γέλιο που σε ανακούφιζε. Με όλα όσα...

Ζούμε τη ζωή μας στο περίμενε. Δε βρίσκουμε ποτέ την κατάλληλη στιγμή ν’ αναπνεύσουμε. Μας αρέσει να βρισκόμαστε εν αναμονή- κυρίως να μας θέτουν οι άλλοι. Να...

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης προσπάθειας για αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης μέσω της αποκαθήλωσης αγαλμάτων αποικιοκρατών δουλέμπορων.  Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ...

Τα μπαλκονάκια της Θεσσαλονίκης έχουν την τιμητική τους αυτή την περίοδο. Τον τελευταίο καιρό οι ένοικοι μικρών διαμερισμάτων της πόλης έχουν βαλθεί να δώσουν...

Η Εταίρα του έρωτα δεν πρόφερε τα ρω του έρωτα, μα μιλούσε με τα φι των φιλιών. Φορούσε το άρωμα της άνοιξης κι είχε μαλλιά...

Το φεστιβάλ για μένα είναι το λιμάνι. Ένα λιμάνι που σφύζει από ζωή. Μια όμορφη ζωή ανθρώπων που η κινηματογράφηση τους σέρνει σε αποθήκες...

Είδες τον πόνο σου κατάματα. Για δύο μάτια ψυχής γκρεμίζεις ουρανούς, ξυπνάς συνειδήσεις. Ξύνεις την πληγή σου για τη δικαιοσύνη μιας ζωής.   Πέθανες σε μια στιγμή. Μα ιστάμενη σήμερα, γυρεύεις λευτεριά. Πλάι σε...