Φοβάμαι το αντίο σου λέω
Κι οι θάλασσες που με περίμεναν
Έπνιξαν μέσα τους
Όλους τους δικούς μου αγαπημένους.
Ζήλευαν που με κρατούσαν πίσω.
Τώρα ήρθε η ώρα να πάω σε άλλα μέρη.
Όχι, όχι. Μην έρθεις μαζί.
Είναι φοβερό πράγμα η θάλασσα.
Την μια στιγμή σε εξυψώνει Ποσειδώνα
Την άλλη σε γκρεμίζει πάνω στα βράχια
Σαν άλλο ένα έρμαιο πλοιάριο.
Όχι, όχι. Μην έρθεις μαζί.
Μόνος πρέπει να πορευθώ
Σε θάλασσες που δεν επέλεξα
Και που δεν θα με επέλεγαν ποτέ
Αν ήμουν ένας άλλος.
Όχι, όχι. Μόνος θα πάω σε άλλα μέρη.
Και πού ξέρεις. Ίσως βρεθεί μια θάλασσα
Πιο εξωτική, πιο ωραία, πιο γαλήνια, απ’ αυτή.
Ευσεβείς πόθοι, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε θα μου πεις
Σαν τελευταία κουβέντα.
Έχεις δίκιο.
Έμαθα πολλά λάθη για σωστά
Κι από τα λάθη μου, πήρα μόνο φουρτούνες.
Μόνο μένει τώρα ένα σπασμένο κατάρτι
Και ένα κουπί κουρασμένο, απελπισμένο…
Έτσι είναι.
Η θάλασσα έχει άλλες απαντήσεις για τον καθένα.
Κι όμως δεν την μισώ.
Ταξίδεψα.
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
