Φοράω το άρωμα της γυναίκας που προσπάθησε να με ρίξει
και ανεβαίνω στα σύννεφα.
Σταματάω να παίζω το παιχνίδι του εχθρού
και τώρα το επιδιορθώνω.
Όταν η δύναμή σου δεν σου ανήκει,
δεν φοβάσαι ούτε τη σκιά σου.
Τους αφήνω να μου δείξουν τη δύναμή τους,
επειδή μου αρέσει να την μετατρέπω σε νερό.
Γνωρίζω πως η νίκη, δεν αφορά την θέση του αντιπάλου.
Γνωρίζω πως η νίκη, μου ανήκει όποτε εγώ το αποφασίσω.
Μη με ταρακουνάς, θα κουραστείς.
Τα γαλάζια μάτια δεν είναι η αδυναμία μου,
μα επειδή τα φοράς εσύ, ίσως κάποτε συγκινήθηκα.
Γαλάζια μάτια, σε γαλάζιους ανθρώπους.
Κάτι ήρεμο, σε κάτι ανατριχιαστικό.
Μέσα μου εύχομαι, να μπορείς να το διαχειρίζεσαι.
Μην φέρεις φωτιά, για να με νικήσεις.
Φέρε νερό, για να με σβήσεις.
Μην αγαπάς τις λέξεις, επειδή τις τοποθετώ στις γραμμές.
Το ξίφος είναι το εργαλείο μου.
*Το άρωμά σου, το λάφυρό μου, Σοφία Σταθάκη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
