που τα περιπλανώμενα τρένα βρουν να φτάσουν στον προορισμό τους,
δεν θα αρκεί.
Κι αν ο ουρανός τη θάλασσα βρει να αγγίξει,
δεν θα αρκεί.
Κι αν το μαντίλι του ξεριζωμού
χέρι βρει να το παρηγορήσει,
δεν θα αρκεί.
Κι αν η δύση την ανατολή της βρει για να κρατήσει,
δεν θα αρκεί.
Κι αν ο χρόνος χρώμα δώσει σε ξεθωριασμένες μνήμες,
δεν θα αρκεί.
Κι καθώς η ψυχή του καθενός θα κατασπαράζει
πάνω από της μοίρας το στήθος,
σαν πέφτει η ζαριά
πάνω από τις ζωές των ανθρώπων•
εσύ όσο και να προσπαθείς να λησμονήσεις,
θα σε καταδιώκει πάντα ένα «ίσως»
που όλο δεν θα αρκεί.
*Το «ίσως» που ποτέ δεν αρκεί, Στάβη Ζήτα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
