Κάστρο η ζωή μου.
Δικό μου δημιούργημα.
Όλα από μένα φτιαγμένα.
Τίποτα το αληθινό.
Άυλα τα υλικά του.
Οι πολύτιμοι των λίθων που το κοσμούν,
από τα ορυχεία του μυαλού μου.
Οι μουσικές δικές μου.
Μαέστρος η καρδιά μου.
Τίποτα το υπαρκτό.
Κήποι γόνιμοι σπαρμένοι,
στα περιβόλια του ουρανού.
Τίποτα το πραγματικό.
Της μοναξιάς η συντροφιά,
αναζητά τη λησμονιά.
Μια πόρτα ανοιχτή χωρίς κανείς να τη φρουρεί,
μπάζει με τον αέρα της ψυχής.
Εξουσία δυνατή, συνθλίβει σε μια στιγμή
τους δράκους της σκληρής της μνήμης.
Ξεκίνησε να βρέχει, μαλάκωσε το χώμα,
ανάσα πήρε η φωτιά και ζέστανε την κόκκινη νυχτιά.
Η συννεφιά είναι ακόμη εκεί. Θα βρέξει.
