Οι ηλιόλουστες ακτίνες
προσκαλούν
στο φως τους
της πόλης τη ζωή
οι βιτρίνες φορούν
τα πολύχρωμα και τα
γυαλιστερά τους
ρούχα
τα μπαλόνια χορεύουν
ανέμελα στης ώρας
την ευχάριστη νότα
οι γεύσεις παγωτού
δροσίζουνε τις
λέξεις
και χαρούμενες
παιδικές φωνές
τρέχουν
γύρω γύρω
στο πολυσύχναστο
πλακόστρωτο.
Μόνη παραφωνία
στο όλο σκηνικό
ένα παιδί που
μ’απλωμένο το  χέρι
-δε ζητιανεύει-
ζητάει, έστω,
το σουσαμένιο κουλούρι
της αγάπης του πεζού.
Ένα χρωματιστό
μπαλόνι με ήλιον,
το μπαλόνι
των ονείρων του,
κατεβαίνει για λίγο κι
αγγίζει την καρδιά του…
του κλείνει συνωμοτικά
το μάτι και ξαναπετά.
《Θα ‘ρθω στην αυλή σου
να παίξουμε κυνηγητό!》
του φωνάζει δυνατά
το παιδί.
《Σε περιμένω, φίλε!》
απαντά δυνατότερα
το μπαλόνι.

*Η Βικτωρία Ι. Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Τρύφος του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Το 1987 εισάγεται με υποτροφία στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Ιωαννίνων απ’ όπου και αποφοίτησε το 1991.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροDiamons Are Forever / Shirley Bassey 
Επόμενο άρθροΗ απρόσμενη, Ορέστης Αλεξάκης
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.