Σφιχτό ζωνάρι η μοναξιά,
η ανάμνησή σου
δράκος με κόκκινη γλώσσα,
φωτιές πετά και κατακαίει
το δάσος των ματιών μου.
Μαξιλάρι έγινε ο πόνος.
Το φεγγάρι μοναδικός ακροατής
του τραγουδιού μου.
Πόλεμος ο έρωτας,
αέναος νικητής,
αέναα ηττημένη.
Βάθος μεγάλο αυτή η θάλασσα,
με την ανάσα της ανάσα μου έδωσε
και ύστερα με έπνιξε
στο βαθύ της στέρνο.
Αιματοβαμμένο, κόκκινο το στέμμα,
η ψυχή στα σίδερα γδαρμένη.
Βάθος μεγάλο αυτή η θάλασσα,
κατάπιε το άρωμα μου,
κατάπιε το δικό σου.
Σφραγίδα χαραγμένη με ξύλινη λεπίδα,
μου θυμίζει τι υπήρξες για μένα.
