Τρία ποιήματα της Μίνας Πατρινού

Ι

Με πέντε λέξεις
θα κόψω τον ασβεστωμένο τοίχο,

ομφαλός
πορφύρες
σεντεφένια
αγριοπούλια
ίριδα

ό,τι πέτρωσε να βγει
στον αέρα τον ζεστό
και να ρουφήξει τη νύχτα
σαν να ‘ναι βυσσινάδα.
Λεπτολόγο το φεγγάρι
κεντά μ’ ασημόχρωμα
τις χορδές του βιολιού
της φαντασίας.

ΙΙ

Τα μάτια μου ξεχύθηκαν
κάτω από ολάνοιχτες εικόνες.
Συνεστραμμένος χρόνος
που αφαιρούσε το αχνόθωρο
με την υφή της πορσελάνης,
τα σπλάχνα της γης φτερώνανε
σε κάθε πάτημά μου
και βγαίναν αναμαλλιάρικα
τα κόκκινα λουλούδια,
μια μπουκαμβίλια ζωηρή
και γιασεμί αφύλακτο, παιχνίδιζε
η ανάσα του με φόντο το γαλάζιο.
Κορφολογούσα τις λιαχτίδες
και γέμιζε το βλέμμα στα τριαντάφυλλα,
στα χόρτα και στις σταφυλιές.
Τρεις γλάροι έγραφαν πρόγευση του Βορρά,
ένα αστέρι όλο αλμύρα
με φώτιζε να λατρέψω τις ατέλειες
κι οι λεμονιές μου ξύσανε,
μέσα από βάτα χρυσαφιά,
την άκρη από τα χείλη.
Στο βάθος της βροχής τ’ αρώματα
φορούσαν τρυφερότητα.
Μύριες οι λεπτομέρειες που μύρωναν
τον κόσμο.
Και μια θάλασσα έπαιρνε το σχήμα μας.
Αν ο ουρανός ήταν καθρέφτης,
στην κάθε απλότητα, αχτιδοβόλα,
το χρώμα της αρμονίας έπινα.
Μα ό,τι αντίκρυσα ησύχασε βουβά,
σαν άσκηση των σκιών αρχιπέλαγα,
σε αργυρές του φεγγαριού πνοές.

III

Έχω κάτι ρόδα μικρά,
ανοίγουν σχεδόν νερένια
με τα κόκκινα χείλη τους,
πηδούν τις γέφυρες
και φτάνουν στο φεγγάρι,
άλικα μάτια, σπάζουν τις πέτρες,
ακολουθεί ακαταμάχητος φεγγαροπόλεμος,
σκίζονται οι χλωμές δαντέλες
κι απ’ το σώμα της κερασιάς
πέφτουν επίμονα υφασμένα ρυάκια,
συνοφρυώνονται τα σύννεφα,
βαρέθηκαν τις μαργαρίτες
κι αρχίζουν κι ανασαίνουν τα μαύρα άστρα,
μην πατάς την ουρά μου,
κρύβω εκεί μέσα μικρά κοχύλια,
έλα να ονειρευτούμε ένα νησί
όπου δεν θα χρειαζόμαστε κουπιά,
θα γράφουμε τα νεύρα μας στην άμμο
και θα γίνονται ιβίσκοι και φύλλα δυόσμου,
τα δέντρα θ΄ αγαπάνε τα χέρια μας κλαδιά
και στο λαιμό μας θα πυρώνουν
αντίλαλοι από νερό καθάριο,
ζουμερά φρούτα θα χαρακώνονται
στις γεύσεις μας
κι όπου γλιστρά ο ήλιος
θα γλυκοχαράζει στις φλέβες μας
ζάχαρη και λεμόνι.
Πάτα να δεις.
Είναι μαλακό νησί, σαν αφράτο
παιδικό ζαχαρωτό.
Τα κοράλλια κάνουν τον ουρανό
ν΄ αλλάζει.
Κι ακούγονται μέσα του φορτωμένα
του χρόνου τα μετάξια.
Σαν χάδια διαβαίνουνε τη νύχτα,
οι φωτεινοί πυκνοί μας τόποι.

*Η Μίνα Πατρινού γεννήθηκε στην Αθήνα. Πέρασε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στο Βόλο και αρκετά καλοκαίρια της στη Σάμο.

Έχει πτυχίο Βιβλιοθηκονομίας & Συστημάτων Πληροφόρησης και μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης από το διατμηματικό πρόγραμμα «Σχεδιασμός και Ανάπτυξη Τουρισμού και Πολιτισμού» των τμημάτων Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στο Βόλο.
Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή: “άηχει ηχεί” (2023)
Κείμενά της κυκλοφορούν σε συλλογικές εκδόσεις, σε σελίδες του διαδικτύου και λογοτεχνικά περιοδικά. Διατηρεί το ιστολόγιο: www.lexoforemata.com