Κάθισαν στο τραπέζι αντικριστά
Άπλωσαν τα χέρια
Πάνω στο ξύλο
Έκρυβαν καλά τα χαρτιά σε λινά μανίκια
Άφησαν στα μάτια μόνο το ασπράδι
Το βλέμμα σε αναστροφή
Ακούμπησαν κατά λάθος τα πόδια
Κάτω από το τετράποδο
Στο οποίο κάποτε μεταμορφώνονταν.
Το φύλο τους δεν ένιωσε παλμό
Δεν μίλησαν για μια ώρα
Και σαράντα λεπτά
Και όταν ο ένας έκανε να ισιώσει το φρύδι
Μα μια κίνηση δακτύλων
Έπεσαν κατά λάθος στο πάτωμα
Μια βασίλισσα
Ένας τρελός
Και μια καρτέλα ρόμβων
Πάνω στο δάπεδο-
Ο άλλος έπρεπε τότε να επιλέξει
Για την συμφωνία
Που δεν επετεύχθει
Και αυτό μόνο μέσα στα είκοσι λεπτά
Που απέμεναν
Με τα επιχειρήματα να σχηματίζουν
καρδούλες
ντάμες
βαλέδες
Στην άκρη των χειλιών τους
και στους λεπτούς δείκτες ενός δειλινού
με πασπαρτού συγκινήσεις
Γιατί η ανάγκη για αφή είχε
Εξουδετερωθεί από το πρώτο δίλεπτο
Η προσδοκία συνέχειας
Και το παιχνίδι ,
Δεν ήταν ποτέ ανάγκη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
