Ο μοναδικός λόγος που αξίζει να ξιφομαχήσω με έναν ανεμόμυλο είναι για να δημιουργήσω την ανάμνηση του γεγονότος. Αρχίζω να ψυλλιάζομαι ότι τα πράγματα ποτέ δεν αλλάζουν πραγματικά. Για αυτό με πιάνει η λύσσα να τα αλλάξω για λίγο. Για να ‘χω να θυμάμαι. Όλες οι επαναστάσεις αποδείχτηκαν αυτοσκοπός. Τουλάχιστον όμως, όσοι συμμετείχαν έχουν να περιμένουν έναν θάνατο από νοσταλγία.
Είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία όλα επανέρχονται στην αρχική τους θέση. Το σημείο εκκίνησης, η κοινή μας καταγωγή, θα μας γυροφέρνουν πάντα στα ίδια. Κάποιες φορές φυσάει λίγο και φουσκώνει το πανί, αλλά κάποιος πρέπει να σηκώσει και την άγκυρα. Δεν πρόκειται. Αυτή η νέα μου «ανακάλυψη» είναι η πιο αισιόδοξη σκέψη που έκανα ποτέ. Η μισή μου αλήθεια. Ως άνθρωπος που χαρακτηρίζομαι από μια μόνιμη αναπηρία ενστίκτου, που γεννήθηκα χωρίς διαίσθηση, που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω προς τα που φυσάει ο άνεμος, που όλες μου οι λανθασμένες μου προβλέψεις με καθήλωσαν σε μια αδράνεια συνώνυμη της δειλίας, καταθέτω ενώπιον του εαυτού μου ότι κάτι καλό βλέπω στον ύπνο μου τελευταία.
Κοιμάμαι, όπως όλοι μας, με εικόνες που συνηγορούν υπέρ του αντιθέτου, καταστροφολογικές αναλύσεις που ο αφοπλιστικός τους ρεαλισμός βουλώνει στόματα και βαραίνει ψυχές, όμως παρόλα αυτά τελευταία βλέπω γκράφιτι στον ύπνο μου. Και πολύχρωμο χαρτοπόλεμο, γιατρέ. Και νομίζω πως σε λίγο θα δούμε ανθρώπους να πετάνε -για λίγο- και θέλω να παίξω κι εγώ, πως αρχίζει να ξυπνάει η αόριστη ανάμνηση μιας ιστορίας που είμαστε έτοιμοι να τη στήσουμε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι τόσο έντονη ανάγκη να ξεκόψω από τον ελληνοκεντρισμό μου. Που βλέπω φίλους παντού. Που θέλω, ακόμη και το λατρεμένο μου ελληνικό τραγούδι να το αφήσω σε μια γωνία, στις πραγματικές του διαστάσεις και να σταματήσω να κολακεύω ανθρώπους και πράγματα που καθημερινά αποδεικνύονται όλο και πιο υπερτιμημένα.
Να ζητήσω από τους Άγγλους κινηματογραφιστές που στήνουν τις κάμερές τους στα υπόγεια του λονδρέζικου μετρό να με πάρουν μαζί τους. Να τους κουβαλάω καφέ και κρουασάν. Να χαζέψω τα παιδιά που παλεύουν να ξεκόψουν. Από όλα. Μετά, να πιάσω δύο φίλους από τη σκοτεινή πλευρά της Αθήνας που ονειρεύονται κάτι πιο τρελό από μια καριέρα και να με ειρωνευτούν που τόσο καιρό ξεχάστηκα ακούγοντας όμορφα τραγούδια.
Στην εποχή που όλα έχουν γίνει και ξεγίνει, υπάρχει ακόμη απάτητο έδαφος. Χώμα που φυτρώνουν πάθη και πατημένες συνήθειες. Η διαφορά είναι πως δύσκολα πια θα τα πιστέψουμε ως διαρκή, ως ανθεκτικά στο χρόνο. Μας έφυγε αυτό το βάρος. Το βάρος μιας απόφασης, μιας επιλογής, που θα μας τακτοποιήσει όλη τη ζωή.
Το ξέρουμε πια πως ακόμη και το μεγαλείο είναι μεροκάματο. Αύριο θα δουλεύουμε αλλού. Υπέροχο δώρο μας κάνει αυτή η εποχή. Προσπαθεί πονηρά να μας προσπεράσει πριν προλάβουμε να την καταλάβουμε. Ηδονίζεται από τα θυμωμένα μάτια μας και κρυφογελάει γιατί ξέρει ότι θα περάσει ανάμεσά μας αχάιδευτη και ατουφέκιστη.
Εκτός κι αν, για πρώτη φορά στην ιστορία, μια εποχή ηττηθεί από τους ανθρώπους της.
Νοέμβριος 1996
ΚΕΡΜΑΤΑ | ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ | ΙΑΝΟΣ 2004
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
