Αυτό που είσαι
με αποσπάει απ’ όσα λες.
Κουβέντες γρήγορες πετάς,
με γέλια τις σκεπάζεις
και με καλείς
να πάω όπου εκείνες με οδηγούν.
Δεν σου κάνω το χατίρι, δεν ακολουθώ:
εγώ κοιτάζω
τα χείλη που τις γέννησαν.
Ξάφνου κοιτάς μακριά.
Καρφώνεις το βλέμμα σου εκεί,
σε τι δεν ξέρω, και αυθόρμητα
η ψυχή σου τρέχει να το ψάξει,
σαν σαΐτα κοφτερή.
Εγώ δεν βλέπω πού κοιτάς:
μόνο σε βλέπω να κοιτάζεις.
Κι όταν κάτι επιθυμείς
εγώ δεν σκέφτομαι τι θέλεις,
δεν ζηλεύω: καθόλου δεν με νοιάζει.
Το θέλεις σήμερα, το επιθυμείς•
αύριο θα το λησμονήσεις
για ένα θέλω σου καινούργιο.
Όχι. Εγώ σε περιμένω πέρα
απ’ τα όρια και το τέρμα.
Σε ό,τι δεν φεύγει
μένω εγώ, στην καθαρή σου πράξη
να το θέλεις, αγαπώντας σε.
Και άλλο δεν θέλω
απ’ το να βλέπω εσένα ν’ αγαπάς.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
