Μερεύοντας τα λόγια τα άγρια,
χαϊδεύοντας τις ρωγμές
στα χαμόγελα που χάθηκαν,
πληγές μέσα στη νύχτα
που απλά έχουν ματώσει.
Ψυχικές διαδρομές που
αυτοακυρώνονται
βλέποντας το φάντασμα της
σάρκας
στον καθρέφτη της αλήθειας.
Δρόμοι ζωής εκεί όπου
οι θαμώνες του φεγγαριού
νοσταλγούν τις θύμισες των
χρόνων.
Διαδρομές ψυχής που
ξετυλίγονται
καθώς η ακινησία απλώνεται
στην άκρη των χειλιών μας.
Τα πρέπει και τα θέλω μας,
φωτοσκιάσεις που λικνίζονται
μέσα στη σκόνη της ζωής.
Μια παράσταση ατέρμονη
που εκτυλίσσεται μπροστά
στα άπληστα μάτια
ενός όχλου που βοά
και πνίγεται μέσα στη δίνη
των αισθήσεων που άρχισαν
πια να καταρρέουν.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
