Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου
Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου
κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα
κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα,
η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου
Δεν θα το μάθεις
Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα,
μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ’τα χείλη και δεν θα το μάθεις
Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν,
θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία
κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι’αυτή τη σκιά
που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη, αλλά μου είναι απαγορευμένο
να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ…
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
