Τριανταφυλλένια μου δροσοσταλιά,
το κελάηδισμά σου,
το φτερούγισμά σου.
Εσύ.
Εσύ.
Ανάσα της ψυχής.
Ντύσου το χρώμα το λευκό,
άρωμα βυζαντινό,
όταν οι λέξεις μηδενίσουν
και οι σκέψεις ατροφήσουν.
Έλα και λούσου στα κρυφά
με μαύρο ρόδο και γιασεμιά,
λάβδανο να σου σκορπίσουν
τα δυο σου χείλη σαν φιλήσουν.
Πλέξε δύο νότες απαλά
για να κοσμήσουν τα μαλλιά.
Κοίτα βαθιά μες τα νερά
τη μούσα που έχεις στην καρδιά.
Κρίνο μου αερικό,
σε θέλω πάντα δυνατό.
Λίβανο κάψε και εξαγνίσου,
μύρο, κανέλα θα μυρίσουν.
Μία πεταλούδα να φοράς
για κοκαλάκι στα μαλλιά,
αναγέννηση να σου θυμίζουν
οι γκρίζες ώρες σαν στολίσουν.
