Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας.
Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή.
Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής.
Δεν ξέρεις πότε γίνεται. Ξέρεις όμως πότε έγινε.
Θαρρείς πως ο έρωτας δεν είναι του παρόντος.
Ανήκει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον.
Είναι και αυτός κομμάτι της ανθρωπότητας.
Κομμάτι που πληγώνει η κοινωνία αλλά που δεν το αγγίζει.
Έτσι και το κομμάτι χορού έγινε κάθετος έρωτας.
Έτσι νιώθεις πως η στιγμή είναι κομμάτι αθανασίας.
Δεν υπάρχουν πια κορμιά. Μόνο σώμα. Ταλάντωση. Συντονισμός.
Το πάθος γίνεται πόθος. Δεν υπάρχουν πια χάδια.
Δεν υπάρχουν πια επιφάνειες. Μόνο αγάπη. Μόνο βάθος.
Δεν λατρεύεις. Ζεις. Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος είναι ένας.
Δίχως αρχή, δίχως τέλος. Μετέωρος.
Έτσι είναι ο κάθετος έρωτας.
Μια σπάνια συνάντηση του βάθους με το μετέωρο…
__________________________________________________________
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
