το διπλανό σπίτι με
θλίβει.
άντρας και γυναίκα σηκώνονται κι οι δυο νωρίς και
πάνε στη δουλειά.
φτάνουν σπίτι νωρίς το σούρουπο.
έχουν ένα μικρό αγόρι κι ένα κορίτσι.
στις 9 μ.μ. όλα τα φώτα στο σπίτι
έχουν σβήσει.
το επόμενο πρωί άντρας και γυναίκα σηκώνονται
κι οι δύο πάλι νωρίς και πάνε στη
δουλειά.
επιστρέφουν νωρίς το σούρουπο.
στις 9 μ.μ. όλα τα φώτα έχουν
σβήσει.
το διπλανό σπίτι με
θλίβει.
οι άνθρωποι είναι καλοί άνθρωποι, τους
συμπαθώ.
μα νιώθω πως πνίγονται.
και δεν μπορώ να τους σώσω.
επιβιώνουν.
δεν είναι
άστεγοι.
μα το τίμημα είναι
τρομερό.
κάποιες φορές μέσα στη μέρα
θα κοιτάξω το σπίτι
και το σπίτι θα με
κοιτάξει
και το σπίτι θα
δακρύσει, ναι, δακρύζει, το
νιώθω.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
