Θέλεις να φαντάζεσαι τον εαυτό σου
ακλόνητο βράχο.
Έστω.
(Αν και -μεταξύ μας-, θα μπορούσες να βρεις
κάτι λίγο πιο πρωτότυπο για την περίπτωσή σου.)
Όμως στο τέλος θα διαβρωθείς·
όλα τα σταθερά πράγματα διαβρώνονται,
(το ξέρεις άλλωστε)
και η θάλασσα,
αυτή η απατηλή, απελπισμένη αγκαλιά
(συνεχίζω στη δική σου γραμμή πλεύσης)
που τόσο βαθιά φθονείς, θα θριαμβεύσει.
Νιώθεις τον φακό της μηχανής
να εστιάζει στην πλάτη σου.
Δεν υπάρχει λόγος να γυρίσεις.
Κανείς δεν θα σε ρωτήσει για ποιον υποφέρεις,
για ποιον στέκεις ακίνητος… ”
________________________________________________________
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
