Όλοι έχουμε αναρωτηθεί, τι είναι η ζωή! Πώς ξεκινά, πώς τελειώνει και γιατί! Ο κάθε ένας από εμάς έχει αποδώσει την δική του ερμηνεία κάποιες νύχτες μοναξιάς και περισυλλογής ή στα ατελείωτα ταξίδια μιας άναρχης συζήτησης με την παρέα, όπου στο τέλος της, έχει χαθεί το νόημα και η αρχή της. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού. Να ξυπνάς με όλες σου τις αισθήσεις γεμάτες και έτοιμες να δουλέψουν γι’ αυτήν. Να κοιμάσαι με τις αναμνήσεις των όσων είδες και έζησες. Να νιώθεις και να ρουφάς κάθε τι ζωντανό που σου προσφέρει. Παρόλα αυτά είναι το δώρο που εκτιμάται λιγότερο από οποιοδήποτε άλλο, διότι πάντοτε η ζωή βαδίζει σε δύο δρόμους. Ζωντανό δε σε κρατούν μόνο οι όμορφες και οι καλές στιγμές, μα κυρίως οι δύσκολες.
Οι δυσκολίες της μας ταλαιπωρούν, μας αφυπνίζουν και μας υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν είναι εύκολο και δεδομένο. Ποιός δεν έχει δυσκολευτεί σε αυτό το ταξίδι; Ποιός δεν έχει απελπιστεί από φουρτούνες προβλημάτων; Ποιός δεν έχει λυγίσει από απρόσμενη πτώση υγείας ή δεν έχει χαθεί μέσα στα δύσβατα μονοπάτια της θλίψης; Η ζωή γεννά τα όμορφα μέσα από όσα βλέπουμε και κρατάμε στην παλάμη μας. Δεν αποτελείται όμως μονάχα από σώμα και υλισμό.
Η ψυχή είναι το άλλο της μισό. Αυτή δίνει πνοή. Αυτή έχει την δύναμη που σηκώνει το σώμα, όπως και την δύναμη να το ακινητοποιεί.
Ο Λάο Τσε είχε πει πως ”Ο σοφός δεν κάθεται επάνω στους θησαυρούς του. Όσα περισσότερα δίνει στους άλλους, τόσα περισσότερα έχει”. Έτσι και εκείνος που την ζωή μας δώρισε, μας έδειξε την σοφία του με το πιο γνωστό γεγονός της ανθρωπότητας. Είτε είσαι πιστός, είτε άπιστος. Είτε άθεος ή ένθεος, δεν έχει σημασία.
‘‘Χριστός Ανέστη”. Για κάποιους είναι η μεγάλη τους αλήθεια. Για άλλους ένα ψεύτικο παραμύθι. Για όλους όμως ανεξαιρέτως, θα έπρεπε να’ ναι το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής. Διότι η ζωή είναι ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Τα ”κατηγορώ” της σε κάμπτουν. Τα βασανιστήρια της σε πληγώνουν. Η ανηφόρες της σε αποδυναμώνουν. Και η σταύρωση της υπόσχεται το τέλος… Τέλος;
Μετά από κάθε ‘‘Σταύρωση” έρχεται η ‘‘Ανάσταση’‘. Πρέπει να διδαχτούμε από αυτό γιατί αυτό είναι όλο το νόημα της ζωής. Όσες φορές πέσεις, τόσες και να σηκωθείς. Όσες φορές πληγωθείς και η πληγή μένει ανοιχτή και πονάς, τόσες και να την περιποιηθείς. Τάισε την ψυχή σου με δύναμη, ελπίδα και υπομονή. Μην αφήνεις τον φόβο και την απελπισία να την δηλητηριάζουν. Γίνε μαχητής. Πολέμησε τους φόβους σου και αγκάλιασε τις δοκιμασίες που θα βρεθούν στον δρόμο σου.
Άνοιξε τα μάτια σου και ρίξε μια ματιά γύρω σου. Ο κόσμος υποφέρει. Άνθρωποι δοκιμάζονται καθημερινά από τρομακτικές καταστάσεις. Κάποιος εκεί έξω δίνει μάχη με τον καρκίνο που απειλεί να κλέψει το ‘‘δώρο” του. Ο φόβος για το τέλος θα μπορούσε να γίνει προσκεφάλι του και να αποδεχτεί την ”ήττα”. Η ψυχή του όμως, δυνάμωσε από την δοκιμασία. Απέκτησε δύναμη που θα ζήλευε και ο ίδιος ο θάνατος και ύστερα από λίγο καιρό κατάφερε να βγει νικητής. ”Ανάσταση”. Κάποιος άλλος ίσως ξύπνησε μέσα στην εντατική μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Όταν κοίταξε χαμηλά στο κρεβάτι του, διαπίστωσε πως είχε ακρωτηριαστεί. Ένιωσε την ζωή του να μην έχει πια νόημα. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά που εύκολα και δεδομένα έκανε. Η σοφία της ψυχής του όμως δεν τον κάθισε στο κρεβάτι. Συνέχισε να βολτάρει στα σοκάκια της ζωής. Να μυρίζει την ευλογία και να γεύεται την χαρά ακόμα και πάνω στα τροχήλατα πόδια του. ”Ανάσταση”. Κι αν κάποιον τον επισκέφτηκε η μαυροφορεμένη θλίψη και έκλεψε το μυαλό του βυθίζοντας τον στο σκοτάδι, η ψυχή του παραμένει ακόμη φωτεινή και σιγοκαίει, ψάχνοντας την σπίθα που θα φέρει την ”Ανάσταση”.
Αν αναρωτηθείς ξανά τι είναι η ζωή, αυτή είναι η απάντησή της. Να ζεις και να νιώθεις ότι καλό απλόχερα σου προσφέρει και να αγκαλιάζεις με δύναμη, πίστη και ελπίδα ότι κακό στο δρόμο σου βρεθεί. Αν ψάξουμε και βρούμε την σοφία που μας λείπει, θα διαπιστώσουμε πως δεν υπάρχει ήττα σε αυτόν τον αγώνα που λέγεται ζωή. Διότι το σώμα μπορεί να ηττηθεί, το μυαλό να χαθεί, μα η ψυχή είναι το φως που πάντα τρεμοπαίζει και είναι έτοιμη για ακόμη μια Ανάσταση. Την Ανάσταση της ψυχής…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Συριόπουλος.
