Ίδιος θεός μού φαίνεται
πως είναι αυτός ο άντρας
που απέναντι σου κάθεται.
Κι όταν εσύ γλυκά μιλάς
με σιγανή φωνούλα,
προσεκτικά και σιωπηλά
κάθε σου λέξη τη ρουφά
και κάθε γέλιο σου γλυκό.
Ετούτο κάνει την καρδιά
στα στήθη και σπαράζει.
Μόλις λοιπόν για μια στιγμή
εσένα αντικρίσω,
σβήνει η φωνή και χάνεται
η γλώσσα μου παγώνει.
Κι αμέσως σιγανή φωτιά
τυλίγει το κορμί μου —
δεν βλέπουν τα ματάκια μου,
τ’ αφτάκια μου βουίζουν.
Κρύος ίδρωτας μ’ έπιασε, τρέμει όλο το κορμί μου.
Πρασίνισα, κιτρίνισα πιότερο κι από χόρτο —
φοβάμαι και μου φαίνεται σε λίγο θα πεθάνω.
Όμως τα πάντα τα τολμώ,
μια κι είμαι ’γώ μονάχη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
