Πάνε μέρες τώρα που τους παρατηρώ από το παράθυρο μου. Οι βλάμηδες φωνάζουν λες κι απόμεινε έστω και μια αφορμή στον κόσμο να στοιχηματίσει κάνεις στην ευτυχία. Πότε όλοι μαζί ποτέ ανά δύο, γρήγορη κίνηση, νευρική, κοφτή αλλαγή πορείας. Τα μικρά τη δουλειά τους: να εκνευρίζουν και να φοβίζουν τους γονείς, να δοκιμάζουν διαρκώς τα όρια της τύχης τους. Ορμούν καρφί στο τζάμι και μια παλάμη πριν το μοιραίο, απότομο κόψιμο, δέκα εκατοστά άνοδος και βουρ στη μήτρα. Οι πιο μεγάλοι ακολουθούν, υπολογίζουν πόσο τους παίρνει, πλοήγηση άνετη και είσοδος ωσάν ιδέα μεγαλοφυής όλο αυτοπεποίθηση. Τώρα που τελείωσαν και τη δεύτερη φωλιά τους πάνω απ’ το κεφάλι μου φόρεσαν το αντερί κι από νωρίς βούτες, μικρές κούρσες, ολημερίς προσπάθεια να κόψουν τον ουρανό σε ξέφτια μέχρι να γίνει αυτός τα χίλια πέπλα της Σαλώμης. Αύριο πάλι από την αρχή, ουρανός και χελιδόνια. Θα ξαναβγώ να τους δω στον άγονο αγώνα τους. Αγαπώ πολύ αυτούς τους τρελούς. Λαθραία πάνε κι έρχονται κάθε χρόνο. Επιστρέφουν, σταθερή αναλαμπή σαν φάρος, σαν αναπνοή. Ούτε ο καιρός, ούτε το μαραμένο αίμα στο κορμί τους, ούτε τα χαλασμένα κάθε χρόνο νοικοκυριά τους από τους μπεζεβέγκηδες και τους αχαΐρευτους, ούτε οι πανδημίες δεν τους εμποδίζουν, έρχονται. Μια υπόσχεση που οπωσδήποτε οι άνθρωποι θα χαλνούσαν.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
