Το φεστιβάλ για μένα είναι το λιμάνι. Ένα λιμάνι που σφύζει από ζωή. Μια όμορφη ζωή ανθρώπων που η κινηματογράφηση τους σέρνει σε αποθήκες προβολών, πάρτι και εκθέσεις. Είναι το χαμόγελο μου του Νοεμβρίου και του Μαρτίου τα τρία χρόνια που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη.
Κάθε Νοέμβριο, με τα χρώματα του φθινοπώρου να καδράρουν μοναδικά την τούβλινη επένδυση των αποθηκών, ο κόσμος συρρέει στο λιμάνι για να παρακολουθήσει τις προβολές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ατμόσφαιρα στο λιμάνι είναι μαγευτική: άνθρωποι με προγράμματα ανά χείρας, ψάχνουν ανήσυχοι τα εισιτήρια τους. Φοβούνται μήπως τα ξέχασαν. Η ανακούφιση στα πρόσωπα τους βλέποντας πως τα πολυπόθητα εισιτήρια να βρίσκονται στο πορτοφόλι τους, είναι ανεκτίμητη. Άνθρωποι μοναχικοί, σινεφίλ παρέες, δυνάμει ζευγάρια που επιχειρούν ένα πρώτο κουλτουριάρικο ραντεβού, βαδίζουν στις αποθήκες. Συνηθισμένη απορία: Πού στο καλό είναι η «Τζον Κασσαβέτης»; Στην αποθήκη 1, θα αποκριθεί κάποιο παιδί με χρωματιστό μπλουζάκι και καρτελάκι στο λαιμό. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν προνόησαν να βγάλουν εισιτήρια και περιμένουν αγωνιώντας στην ουρά των ταμείων για τις sold out προβολές. Μπορείτε να περάσετε λόγω ακυρώσεων. Χαρά στα πρόσωπα. Η προβολή ξεκινά και όλοι σιωπούν παρακολουθώντας τρέιλερ, σποτάκια του φεστιβάλ και την πάντα χιουμοριστική υπενθύμιση να κλείσουμε το κινητό. Παύση και παρακολούθηση. Έπειτα ίσως κάποια συζήτηση με τους συντελεστές και έξοδος. Μετά την προβολή οι ανθρώπινες εκφράσεις ποικίλλουν. Άλλοι βγήκαν προβληματισμένοι, άλλοι συγκινημένοι, άλλοι θυμωμένοι, κάποιοι σκυθρωποί. Εξάλλου αυτός είναι ο κινηματογράφος. Εικόνες, ήχοι, μια δοκιμασία συναισθημάτων, μια καλλιτεχνική πλήρωση.
Το Μάρτη ο παλμός αυτός επανέρχεται. Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έρχεται να για να σηματοδοτήσει την αρχή της άνοιξης. Τα ντοκιμαντέρ που προβάλλονται αγγίζουν από τετριμμένες θεματικές μέχρι τις πιο περίεργες στο άκουσμα. Ξεδιπλώνοντας κάθε πτυχή της ύπαρξης, κάθε κινηματογραφιστής προσεγγίζει το θεατή θέλοντας να του προσφέρει ομορφιά, ανησυχίες, γέλιο, αγανάκτηση. Από προσωπικές ιστορίες, φίλοι έχουν κόψει το κρέας μετά από προβολή, κάποιοι βγήκαν γελώντας και άλλοι ενώ μπήκαν στην αίθουσα με ένα μπουκαλάκι νερό για την καταπολέμηση πιθανού λόξιγκα, κατέληξαν δακρυσμένοι να παίρνουν το δρόμο για τα Κάστρα (ναι, ζούσαμε άγρια). Στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ο κόσμος έρχεται νομίζω πιο οργανωμένος. Έχει ψάξει καλά τι τον ενδιαφέρει, ή τι νομίζει πως θα του αρέσει, και δοκιμάζει νέες εμπειρίες. Είναι τόσο ενδιαφέρων ο κόσμος του ντοκιμαντέρ. Είμαι σίγουρη πως κόσμος και κοσμάκης βγαίνοντας από τις προβολές, κατέστρωσε σχέδιο για το δικό του (ω, ναι). Οι απογευματινές ώρες κατά την άποψη μου έχουν άλλη μαγεία. Το δύον ηλιακό φως με την ψυχρούλα του Μάρτη καθιστούν ειδυλλιακό το χώρο του Λιμανιού που είναι γεμάτος με ανυπόμονους θεατές. Πόσο όμορφο θα’ ταν και φέτος το φεστιβάλ…
Δυστυχώς «πανδημικές» αιτίες εμπόδισαν τη δια ζώσης διεξαγωγή του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που όλοι περιμέναμε. Με νοσταλγία σήμερα, περιμένουμε εξ αποστάσεως την ντοκιμαντερίστικη μαγεία του λιμανιού.
* Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα διεξαχθεί από την Τρίτη 19 έως την Πέμπτη 28 Μαΐου. Στο www.filmfestival.gr όπου θα μπορούμε να παρακολουθήσουμε δωρεάν τα ντοκιμαντέρ του 22ου ΦΝΘ. Κάθε ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο για 400 θεάσεις σε χρήστες αποκλειστικά από την Ελλάδα.
* Ευχαριστώ τη Μαρίλη Αγάθου για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
