Η Εταίρα του έρωτα δεν πρόφερε τα ρω του έρωτα, μα μιλούσε με τα φι των φιλιών.
Φορούσε το άρωμα της άνοιξης κι είχε μαλλιά πλεγμένα με κλωστές από ονειροπαγίδες.
Σκουλαρίκια από κοχύλια είχε στα αυτιά της ,ν’ ακούει τον ήχο της θάλασσας.
Είχε χείλη χρώματος κρασί και μάτια που στάζανε κεχρί.
Ήταν γδυμένη πάντα με διάφανα ρούχα.
Η Εταίρα του έρωτα φοβόταν να μιλήσει.
Είχε μάθει να είναι η εταίρα της ζωής. Όνομα να μην έχει και να μιλά με φι.
Δεν τη βοήθησε κανείς να αλλάξει στη γλώσσα της (ρ)οή.
Θα έμενε μάλλον, μια γυναίκα γυμνή με ζητήματα ορθοφωνίας.
*Ευχαριστώ τη Λύκα Άλκηστη για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
