Η στιγμή όταν, μετά από πολλά χρόνια
Στέκεσαι στο κέντρο του δωματίου σου,
Σπίτι, δύο στρέμματα, τετραγωνικό μίλι, νησί, χώρα
Ξέροντας τελικά το πώς έφτασες εδώ,
Και λες, το κατέχω αυτό
Είναι η ίδια στιγμή που τα δέντρα χαλαρώνουν
Τ’ απαλά τους μπράτσα από γύρω σου,
Τα πουλιά παίρνουν πίσω τη γλώσσα τους,
Οι βράχοι σκίζονται και καταρρέουν,
Ο αέρας τραβιέται από σένα σαν κύμα
Και δεν μπορείς ν’ αναπνεύσεις.
Όχι, ψιθυρίζουν. Δεν κατέχεις τίποτα.
Ήσουν ένας επισκέπτης, ξανά και ξανά
Σκαρφαλώνοντας τον λόφο, υψώνοντας τη σημαία,
Διαδηλώνοντας. Ποτέ δεν ανήκαμε σε σένα.
Ποτέ δε μας βρήκες.
Υπήρχε πάντα τριγύρω η άλλη πλευρά.
Μετάφραση: Κώστας Λιννός
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
