Χειμώνας. Καιρός να φάμε λίπος
και να δούμε χόκεϊ. Τα κασσιτέρινα πρωινά, ο γάτος,
ένα μαύρο γούνινο λουκάνικο με κίτρινα
χουντίνεια μάτια, πηδάει στο κρεβάτι και προσπαθεί
ν’ ανέβει στο κεφάλι μου. Είναι
ο τρόπος του για να διαπιστώσει αν πέθανα ή όχι.
Αν όχι, θέλει να τον ξύσω· αν ναι,
κάτι θα σκεφτεί. Βολεύεται
στο στέρνο μου, ανασαίνοντας την ανάσα του
από κρεάτινα ρεψίματα και μουχλιασμένους καναπέδες,
γουργουρίζοντας σαν πλύστρα σκάφης. Κάποιος άλλος
κεραμιδόγατος, όχι ακόμα καπόνι, κατουράει την εξώπορτά μας,
κηρύσσοντας πόλεμο. Όλα γίνονται για το σεξ και την επικυριαρχία,
πράγμα που θα μας αποτελειώσει
μακροπρόθεσμα. Μερικοί ιδιοκτήτες γάτων εδώ γύρω
θα πρέπει να κλαδέψουν μερικούς όρχεις. Αν εμείς τα σοφά
ανθρωποειδή διαθέταμε σύνεση, θα κάναμε το ίδιο,
ή θα τρώγαμε τα μικρά μας, όπως οι καρχαρίες.
Αλλά είναι ο έρωτας που μας τσακίζει. Ξανά και
ξανά, Σουτάρει, σκοράρει! και ο λιμός
κουκουβίζει στα στρωσίδια, ενεδρεύοντας στο παλλόμενο
πουπουλένιο πάπλωμα, και ο δείκτης ψυχρότητας χτυπάει
μείον τριάντα τέσσερις, και η μόλυνση αναβλύζει
από τις καμινάδες μας για να μας κρατήσει ζεστούς.
Φεβρουάριος, μήνας της απελπισίας, με μια σουβλισμένη καρδιά στο κέντρο.
Κάνω μαύρες σκέψεις, κι ορέγομαι τηγανητές πατάτες
με μια σταξιά ξίδι.
Γάτε, αρκετά με την άπληστη γκρίνια σου
Και τη μικρή ροζ κωλοτρυπίδα σου.
Φύγε απ’ τα μούτρα μου! Είσαι η ζωτική αρχή,
λίγο-πολύ, γι’ αυτό κανόνισε να δούμε
λίγη αισιοδοξία εδώ πέρα.
Ξεφορτώσου τον θάνατο. Γιόρτασε το αυξάνεσθαι. Κάν’ το άνοιξη.
[Από τη συλλογή Πρωί στο καμένο σπίτι, 1995]
Mετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
