(2 Μαρτίου 1924 – 10 Μαρτίου 2004)
Μὰ ἐσὺ δὲ θὲς ν’ ἀκούσεις τίποτα –
«δὲν καταλαβαίνεις» ἔλεγες «τί θὰ πεῖ π ο ί η σ η μὲς στὸ καλοκαίρι»·
μόνο ζήταγες νὰ μὴν παίρνω τὸ χέρι μου ἀπ’ τὸ
στῆθος σου, ὅλες τὶς ὧρες ποὺ ὁ ἥλιος χύνονταν στὶς
φλέβες μας· νὰ τὸ κρατάω ἐκεί, πάνω στὴν καρδιά σου,
ἀσάλευτο, ν’ ἀφήσει τὸ σημάδι του ὣς τὸ χειμώνα,
ὣς τὸ ἄλλο καλοκαίρι!..
Τὰ βράδια, ἔλεγες, τὸ φθινόπωρο, τὰ βράδια τὸ χειμώνα,
κάτω ἀπ’ τὰ φῶτα, κάτω ἀπ’ τὶς μαρκίζες,
θὰ φοροῦσες φορέματα ἀνοιχτὰ – νὰ σὲ ρωτᾶνε πάντα:
«Μὰ τ’ εἶναι αὐτὸ τὸ χέρι πάνω στὸ στῆθος σου, Μόνικα;»
Κ’ ἐσὺ ν’ ἀπαντᾶς – νὰ μπορεῖς ν’ ἀπαντᾶς, τὴν ἀ λ ή θ ε ι α μόνο,
κατὰ γράμμα (ὄχι «ποίηση», ὄχι ψέμα):
«Εἶν’ ὁ ἥλιος, κουτοί, κλεμένος ἀπὸ κάποιον – ὁ ἥλιος ὅλος κρυμένος..,
ἡ σκιὰ στὴ ζωή μου αὐτὸ τὸ καλοκαίρι…».
(Ρένος Αποστολίδης | «Κοιτάσματα τῆς ἀγάπης στὴ Μόνικα» | απόσπασμα)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
