Η τεράστια κούκλα που είναι το σώμα μου
αρνείται να υψώσει το ανάστημά της.
Είμαι το παιχνίδι των γυναικών.
Η μητέρα μου
με υποστύλωσε για τους φίλους της
Μίλα, μίλα, ικέτεψε.
Κούνησα το στόμα μου,
αλλά λέξεις δεν βγήκαν.
Η γυναίκα μου με κατέβασε από το ράφι.
Ξάπλωσα στην αγκαλιά της. Υποφέρουμε
την ασθένεια του εαυτού, ψιθύρισε.
Και ξάπλωσα εκεί βουβός.
Τώρα η κόρη μου μου δίνει ένα πλαστικό με βρεφικά
γεμάτο νερό.
Είσαι το αληθινό μου μωρό, λέει.
Κακόμοιρο παιδί!
Κοιτάζω μέσα στους καφέ
καθρέφτες των ματιών της
και βλέπω τον εαυτό μου
να φθίνει, να βουλιάζει
σε ένα βάθος που αυτή δεν ξέρει ότι είναι εκεί.
Mε κομμένη ανάσα
δεν θ’ ανατείλω ξανά.
Συνηθίζω τον θάνατό μου.
Η ζωή μου είναι μικρή
και γίνεται όλο και μικρότερη. Ο κόσμος είναι πράσινος.
Τίποτα δεν είναι το παν.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.