Όταν το σώμα

Υποσχεθεί στον εαυτό του

Κι εκπληρώσει την υπόσχεση του

επιθυμώντας με φωνές

που ξεχύνονται στον κήπο

και κολλάν στους κλάδους

σαν ρετσίνι

όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας

«υπάρχω απόλυτα στο χάος»

και κάτω από δυνατούς γλόμπους

ανοίξει στα δύο

για να χωθεί μισό στο άλλο μισό

του άλλου

όταν ο λόγος του γίνεται

κατακόρυφη γραμμή

που το συνδέει με τα ουράνια

όταν το σώμα

φαρμακωθεί απ’ τους χυμούς

φασκιωθεί απ’ τ’ αγγίγματα

φανερωθεί σαν ολομόναχο

και συνεπαρμένο

όταν όσα δίνει καταπίνει

όπου πιέζει ενδίδει

όταν η μετρημένη επιφάνειά του

έχει μετρηθεί άπειρες φορές

με το μάτι, το στόμα

το φακό του χρόνου εξονυχιστικό

πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο

όταν κουλουριαστούν ξέπνοες

οι ωραίες αναλογίες

κι εξαντληθεί το επιχείρημα

«ερωτεύομαι άρα υπάρχω»

Οι φωνές ξαναγυρίζουν

στις ρίζες των νεφρών

κι ένα πουλί κρυμμένο

αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά

πετάει, φεύγει πάνω

απ’ τον ερημότοπο

σπαρμένο δόντια και μαλλιά

που άφησε πίσω του το σώμα

όταν το σώμα…


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΗ μικρή λέξη αγάπη, Αύγουστος Κορτώ
Επόμενο άρθρο|Αntonio Porchia
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.