Βρέχει
Και είμαι
Στην τρεμάμενη
Από
Τους κρυστάλλους νερού
Που ρίχνονται
Μακροβούτια
Παρισφρόντας
Στην θάλασσα νερό
Υγρό στοιχείο
Γη και αέρας
Παντρεύονται
Ο άνεμος
Σηκώνει την
Άμμο
Σε έναν εκστατικό
Χορό
Παρατηρώ τα ψάρια
Αγκαλιασμένα με τη
Βροχή τα φύκια
Την ανταργιασμένη
Άμμο του βυθού
Θολό τοπίο
Βουρκόνερο
Όπως συμβαίνει συχνά
Και στη ζωή
Σηκώνεται ένας μπάτης
-Φέρνοντας τα πάνω κάτω-
Γεμίζει ο άνθρωπος
Από μίσος ή ενοχές ή τύψεις
Ή νεύρα ή ζήλια ή όλα μαζεμένα
Κλειδώνεις
Δεν σου έρχεται
Λέξη να γράψεις
Πέφτει
Μαύρη κουρτίνα
Τρισάθλιοι θεοί
Που παίζουν με τα νεύρα
Των θνητών
Αφού
Έτσι ή αλλιώς
Γνωρίζουν
Ότι ο άνθρωπος
Είναι από τη φύση του
Ευάλωτο ον
Ξεμακραίνει μια σκιά
Πέφτει αυλαία
Η ζωή
Είναι ένα όνειρο
Που κάποια
Στιγμή
Θα ξυπνήσουμε
Από τον ύπνο
Δίχως να θυμόμαστε
Τίποτα απολύτως…
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
