Γοβάκια αδειανά

Άκουσα για εσένα.

Μπορώ να περιγράψω το χρώμα των μαλλιών σου.

Μίλησαν για εσένα.

Εγώ δε σε έμαθα.

 

Φονιάδες με κενά βλέμματα και βρόμικες ψυχές στέρησαν τις μέρες σας,

καυτά απομεσήμερα, ανταύγειες του ήλιου στο κορμί σας, «μουστάκια» του καφέ στα χείλη…


 

Κελί γραφείου

 

Έχει καιρό που μου ‘χει στενέψει το γραφείο…

Στενάχωρο και πνιγηρό πλέκει ύπουλα θηλιές στον νου.

Επιθανάτιοι ρόγχοι της χαράς λαλούν το τραγούδι της Λιγείας[1].

 

«Φταίνε οι σκέψεις σου», φωνάζει.

«πάχυναν και ξεχειλίζουν απ’ τα χαρτιά σου».

«Φταις που τις θρέφεις με λιπαρή τροφή».

 

Και τώρα;

Ας ρίξει κάποιος λίγο φως.

Γιατί το φως της λάμπας σκοτεινιάζει το μέσα μου.

Το βιβλίο σιωπά;

Το κρησφύγετο έγινε φυλακή μου;

 

Η λάμπα τρεμοπαίζει, φωτίζει, υποδεικνύει το κλειδί.

Στο άγγιγμα του ·ΝΕΟΝ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ· αναβοσβήνουν

«ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ»


 

 

Τα παιδιά

Βουτάει χέρια

Κόκκινο στο παγωτό

Γλυκό το γέλιο.

 

Γέρνει κεφάλι

Ματιές που ανταμώνουν

Ρωγμές χρώματος.

 

Κίτρινα όλα

Ακόμη ζωγραφίζει

Και μόνος γελά

 

Μπογιά κυλάει

Κίτρινα χεράκια του

Άσπρη καρδιά του.

 

Το μυστικό του

Σχήμα ακαθόριστο

Δρόμος αχανής

 

Είναι όμορφα

Ψυχή μου πολύχρωμη

Όσα ‘συ φτιάχνεις.


 

 

*Φωτογραφία εξωφύλλου: Αναφορά στο ομώνυμο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Ποε.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.