Δεν θέλω να σε ξαναδώ.
Θέλω να σε ξαναδώ.
Αυτές είναι οι στιγμές
που με κάνουν να γράφω.
Τα σύμφωνα και τα φωνήεντα,
με κάνουν να επινοώ.
Ό, τι συνέβη
ήταν απλά στο μυαλό μου.
Χορέψαμε πλάι πλάι, μα όχι μαζί
και δεν είναι αυτό το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι που λέω ψέματα στον εαυτό μου,
που θέλω να ξεχάσω τι νιώθω ή τι αγαπώ,
που ξαπλώνω κάθε βράδυ με κάποιον άλλον.
Το χειρότερο είναι που αγαπώ ότι με πολεμά
ή ότι με καταστρέφει,
που προσπαθώ να επιδιορθώνω άτομα, όταν σαν ύλη φωνάζουνε, πως θέλουν να καταστραφούν.
Όσο κι αν βουτήξεις μέσα στο σκοτάδι,
θα έχεις το πιο φωτεινό χαμόγελο.
Από αυτό κρατήσου και ξελασπώσου.
Θα ήθελα κι εγώ να έχω φίλους,
αλλά είμαι μόνη.
Έχω τον εαυτό μου. Κάθε βράδυ που γυρνώ σπίτι.
Κάθε βράδυ που δεν γυρνώ σπίτι.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ.
Θέλω να σε βλέπω. Να με αγκαλιάσεις.
Θέλω να κλάψω,
γιατί δεν μπορώ να βρω άλλα αστεία.
Νίκησες, αν αυτό θες ν’ ακούσεις. Νίκησες.
Πάρε τη νίκη σου και χάραξέ την
σε όποιο σημείο μου σε βοηθά.
Εμένα, δε με νοιάζει το έπαθλο.
Ούτε τα πολλά δαχτυλίδια.
Η καρδιά με νοιάζει. Να είναι ζεστή.
Ούτε η μουσική με νοιάζει,
ούτε το μεγάλο σπίτι.
Φοβάμαι τα μεγάλα σπίτια.
Θέλω εσένα. Να κοιμηθούμε μαζί,
αλλά εσύ είσαι ακόμα βουτηγμένος στην πίσσα.
Πάρε το βραβείο. Νίκησες.
Εγώ θέλω να πάω σπίτι μου,
να ακούσω μουσική στο δωμάτιό μου,
κάπως να βρω έναν τρόπο
να ζεσταθώ.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
