σε φορές μου ζήτησαν να κάνω εκπτώσεις στην ζωή μου
να καταπιώ τα ιδανικά μου
να πω ότι αυτό είναι ένα λουλούδι ενώ δεν ήταν
να σκαρφιστώ λέξεις για το φεγγάρι μέσα
στον λάκκο που θα ήθελαν να μου επιβάλλουν
να αγγίξω απαλά την άβυσσο τους
και να πεθάνω μέσα στην εξίσωση των πάντων στο κρανίο τους
έτσι όταν μου έγραψες πως ο Σαλβαντόρ Νταλί
αυτός ο άμετρος ζωγράφος είχε τρομερή αίσθηση του χώρου
και αβάσταχτη τεχνική κατάρτιση
εγώ σου είχα απαντήσει πίσω πως κάτι μέσα μου
δεν μου επιτρέπει να θαυμάζω επαγγελματίες
ακόμα και τους καλύτερους του είδους τους
και είχες πει πως ήμουν άδικος
μα σου είπα
κανένας αληθινός καλλιτέχνης δεν θα έμενε
μέσα στα ανάκτορα του Φράνκο
εφησυχασμένος και αγέρωχος
ενώ ο ωραίος Λόρκα
έπεφτε από τις σφαίρες του
και να σκεφτείς κάποτε είχαν ανταλλάξει
αιώνιους όρκους αγάπης και αφοσίωσης
σε ένα δάσος – ένα δειλινό
πλημμυρισμένοι στης ζωής του ντουέντε
και είπες: γιατί αναζητώ μαθήματα ιστορίας
ενώ η τέχνη δεν έχει καθόλου να κάνει με αυτά
και έπρεπε να ξέρω τότε
για τα δικά σου τριάντα αργύρια της προδοσίας
και τον σταυρό που θα μου σήκωνες
κι ας σου είπα τότε
πως η τέχνη ιδίως έχει να κάνει με αυτά
όμως ποτέ δεν αρκούσε
τίποτε δεν αρκούσε
για το άδοξα χαμένο κορμί του ωραίου Λόρκα
ας είναι
μακάριοι όσοι ζουν για πάντα στο ντουέντε του
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
