Ένας συρφετός ατελειών
θαμμένος στην άκρη του μυαλού.
Βρίσκω ανακούφιση
προστρέχοντας στα παλιά.
Τα δάκρυα αυλακώνουν το πρόσωπο,
η χαρά δεν εξανεμίζεται, κορυφώνεται,
οι ατροφικές αισθήσεις θεριεύουν,
τα συναισθηματικά αποθέματα
ξεχύνονται ελεύθερα.
Δέχθηκα με προθυμία το φιλί,
ένοιωσα τον απόηχο της έντασης,
θα ήθελα να το γευτώ ξανά και ξανά.
Κουλουριάστηκε χάμω
αγκάλιασε τα γόνατά της
περιμένοντας την εξαγγελίας της απόφασης,
ένα χάδι ονειροπόλο.
Ανασαίναμε κι δυο στον ίδιο το ρυθμό.
Η χαρά που τη συγκλόνισε
ο ήχος της κραυγής της
δεν ακούστηκε, πνίγηκε
στον έσχατο σπασμό του πόθου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
