Μέρες αργές, μέρες ζεστές
Μέρες από σπασμένους καθρέφτες και χαμένους ωροδείχτες
Μέρες με βλέφαρα κλειστά στο θαλασσινό ορίζοντα
Μέρες μονότονες, μέρες εγκλεισμού
Η ψυχή μου που έλαμπε ακόμη πάνω στα φύλλα
Και στα άνθη, η ψυχή μου γυμνή όπως ο έρωτας
Η αυγή που τη λησμόνησε τον αναγκάζει να σκύψει το κεφάλι
Και να ατενίσει το κορμί της δοτικό και απατηλό.
Κι όμως, γνώρισα τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου
Ασημένιους θεούς που κρατούσαν ζαφείρια στα χέρια
Αληθινούς θεούς, πουλιά μέσα στο χώμα
Και στο νερό τους έχω δει.
Οι φτερούγες είναι δικές μου, τίποτα,
Μόνο το πέταγμά τους
Ταράζει τη δυστυχία μου
Πέταγμα έναστρο φωτεινό
Πέταγμα γήινο, πέταγμα πέτρινο
Στις φτερούγες τους που κυματίζουν
Το λογισμό μου τον κρατάει η ζωή κι ο θάνατος.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
