(VI.)
Η λάμψη της μέρας
γίνεται λάμψη της νύχτας –
η φωτιά γίνεται κάτοπτρο.
Η φίλη μου η γη είναι πικρή – ο ήλιος σκέφτομαι
την ξέχασε.
Πικρή ή βαριά, δεν ξέρω ακριβώς να πω.
Ανάμεσα σ’ εκείνη και τον ήλιο
κάτι τέλειωσε.
Τώρα θέλει να μείνει μόνη –
Νομίζω ότι πρέπει να παραιτηθούμε πια
απ’ το να στρεφόμαστε σ’ αυτήν για επιβεβαίωση.
Πάνω από τα λιβάδια,
πάνω απ’ τις στέγες στα σπίτια του χωριού,
εκείνη η λαμπρότητα που ’κανε δυνατή κάθε ζωή
γίνεται τώρα κρύα αστέρια.
Στάσου ακίνητος και δες:
δεν δίνουν τίποτα, τίποτα δεν ζητάνε.
Από βαθιά μέσα της γης
την πιο πικρή ντροπή, ψύχρα κι ερήμωση
η φίλη μου η σελήνη ανατέλλει:
Είναι όμορφη σήμερα, αλλά πότε αυτή δεν είναι όμορφη;
*Από τη συλλογή Οκτώβριος / October
*Μετάφραση: Δήμητρα Κωτούλα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
