Σκοτάδι -λέει – είναι η επίκληση της μοίρας προς το φως,
να βουτήξει θαρρετά τα χέρια του στο μαύρο
όσο να βυθιστεί το πνεύμα στη μέθη της στιγμής
αιχμάλωτο απ’ τον αντικατοπτρισμό της νύχτας,
κι ύστερα να τα τραβήξει απότομα μέσα στον πάταγο των συνειρμών
για να γυμνωθεί τώρα φως επτά φορές λαμπρότερο.
Έτσι είπε ο ποιητής. Εγώ βέβαια δεν τον άκουσα.
Ίσως και να αγνόησα τον διάφανο τόνο της φωνής του.
Είδα μονάχα τα ξύλινα καρφιά στα χέρια των απελπισμένων
κι ένιωσα μέσα στη θαλπωρή του χάους, το γαλάζιο,
που ανάγγελνε με μια παράξενη κραυγή το εξής ανήκουστο:
Ο ασφαλέστερος δρόμος για ένα καινούργιο φως είναι το σκοτάδι.
Κάποιος θριαμβευτής του μαύρου έμπηξε τα δάχτυλα μέσα στα μάτια του
και τυφλώθηκε.
Για πρώτη φορά έβλεπε το φως.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
