Όταν κρεμάσανε στους τοίχους αυταπάτες

Περπάτησαν χέρι χέρι μέχρι το τέλος της φρίκης

Η μοναξιά διαδρομή

Δεν χαρίζει κάστανα

Μόνο σχήματα λέξεις και εγώ

Από εκεί ξεκινώ γεμισμένος Παρίσι

Και  ανάμνηση

Γεμάτος γυναίκα παιδί κατοικίδιο

Άδειος από χολή και συστροφή των εντέρων

Άδειος από μάταιο

Δεν κάνω τραμπάλα ούτε σε ήλιο

Μήτε σε φεγγάρι

Μόνο σώμα- αυτό αρκεί

Ένα χάρτινο προσκέφαλο τρυπάει εικόνες στο κρανίο μου

Από την μια άκρη ως την άλλη

Σήμερα όμως χάιδεψα δυο πορτοκάλια στον κήπο

Έδωσα στην γάτα ένα ψαροκόκκαλο υπομονή

Και μια εξαίσια μουσική από τα παράθυρα που ανοίγουν καταμεσήμερο

Κάθε απόγευμα κάνω σπουδή στο κατακάθι του καφέ μου

Ξεφυτρώνει μια έλλειψη με το χθεσινό λουλούδι που φύτεψα

Περνάω σε μεγαλύτερο σχήμα

Σε λιγότερο χρώμα

Στηρίζομαι στο ένα γόνατο

Το άλλο το σφάζω κάθε νύχτα μαζί με τα πουλερικά

Τα φτερά γεμίζουν δωμάτιο – λες

Τίποτα δεν υποχωρεί

Δημιουργείται ξανά


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθρο|Pablo Neruda
Επόμενο άρθροΣαν σήμερα γεννήθηκε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης 
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.