Απόδοση Δημήτρης Βασιλειάδης
Το να επιθυμώ, να ονειρεύομαι, να δρω
Θα πρέπει να σιωπήσω ή όχι;
Εξουθενωμένη πια είναι «σαν… από καιρό»
Η σκέψη μου, κούφια, μακρινή ηχώ.
Για να σηκώσουν οι πλάτες μου την ευθύνη για το όποιο «οτιδήποτε» μου τίποτα
Πρέπει η αγκαλιά, απ΄ τις φρέζιες τις χωμένες στο πανέρι μου
Γλυκομυρωδάτη, λεπτή, χαμένη απ΄ τα χρόνια μνήμη,
Να είναι ο αρχέγονος ήρωάς μου.
Το να σφυροκοπάς το μπετό από τα μέσα του, μια χίμαιρα είναι
Η αξία της ψυχής μου συρρικνώθηκε
Και στερημένη πια από ορίζοντες, γαντζώθηκε πάνω του
Η ανυπαρξία μου, συνομήλικη του «είναι» μου υπάρχει.
Το να τρέμω στην ιδέα ενός ακάλεστου ενδεχόμενου
Είν΄ ο αρχέγονος όλεθρος της ύπαρξής μου
Που στέκει αποσταγμένη από κάθε ικμάδα ζωής και ιδανικών
Το βήμα μου, μονότονο και σερνάμενο.
Το να ψάχνω στα σκουπίδια για ένα πολύτιμο πετράδι
Μοιάζει με τη πλημμύρα, που ξερίζωσε κάθε αδύναμο δέντρο μέσα μου
Σαν εξορισμένη αρμονία, μιας άπνοης, ξέψυχης μουσικής
Είναι το ενδότερο κενό του «είναι» μου.
Το να βρω, να συναντήσω, να ξεθάψω
Την ευλυγισία της πρωτεϊκής ανθρωπιάς μου
Φρικτός αυτοτραυματισμός, είναι
Η ανημπόρια μου, εκστατικά, το κακέκτυπό μου, περιγράφει.
*
The Caricature Me
By Lefcothea Maria Golgaki
To hanker, to wish, to do
Should I be hushed or not be hushed?
Impaired as is my wont
My musing; a hollow, distant echo
To assume the liability for my nihilistic any
The freesia vine on my trellis
Sweet-scented, delicate; whilom
My erstwhile paladins
To hammer through the concrete; unrealizable
The value of my esprit shrinks
Deprived of purpose; I cling to this
My nullity; ensued for years
To cringe at the uninviting prospect
The perennial bane of my existence
Sapped of my energy and flagging
My step; monotonous and plodding
To scavenge in the debris for a chunk
The flood hit; uprooted all my stunted trees
Exiled harmony; this atonal music
My innermost core; hollow
To find, to encounter, to exhume
The curvature of my early manhood
Self-inflicted injury; horrendous
My crippling state; trance-like; the caricature me, I descry
Η Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη είναι συγγραφέας ενώ στο παρελθόν δούλεψε ως freelancer για εκδοτικούς γράφοντας βιβλία αγγλικών που διδάσκονται σε φροντιστήρια. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με την ποίηση. Η πρώτη της συλλογή με τίτλο: «16 of Me», εκδόθηκε το 2019 σε Νέα Υόρκη και Λισσαβόνα από το λογοτεχνικό περιοδικό Adelaide Literary Magazine ενώ μέρος αυτών συνεχίζουν να εμφανίζονται σε διάφορα ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά σε Αγγλία και Αμερική όπως το Aphelion, Mediterranean Poetry, Eskimo pie, κ.α. Ιστορίες της έχουν εκδοθεί από περιοδικά στο εξωτερικό όπως το Bright Flash Literary Review, το Twist&Twain και το Flash Fiction North. Το άρθρο της, The Whole World Leads a Life of Uncertainty, εκδόθηκε στην Αμερική τον Απρίλιο του 2020 από τις εφημερίδες, The Sentinel και Tri-town Tribune. Ποιήματα και άρθρα της στα ελληνικά εμφανίζονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες της πατρίδας μας. Το πρώτο της παιδικό μυθιστόρημα με τίτλο «Μα τι Φαντάστηκες!», εκδόθηκε από τις εκδόσεις Υδροπλάνο το Μάρτη του 2021. Τον Απρίλιο του 2022 εκδόθηκε το δεύτερο παιδικό της βιβλίο «Μαθαίνω να προστατεύω τον εαυτό μου» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και τον ίδιο μήνα οι αμερικανικές εκδόσεις Scars Publications, συμπεριλαμβάνουν σε μια συλλογική δουλειά και δική της ποίηση.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.