Όταν μου καθαρίζεις το τασάκι, μ’ αγαπάς.
Όταν ακούς το παραλήρημα μου, μ’ αγαπάς.
Όταν κρατάς το μέτωπο του πυρετού, με αγαπάς.
Όταν διπλώνεις το σεντόνι μου, με αγαπάς
και όταν πλένεις τ’ άπλυτά μου, μ’ αγαπάς.
Όταν μου ψάχνεις λύσεις, μ’ αγαπάς.
Όταν μου φτιάχνεις πρωινό, με αγαπάς
κι όταν μου παίζεις μουσική, με αγαπάς.
Όταν μου δείχνεις πράγματα καινούρια,
όταν μου φτιάχνεις μουσακά, με αγαπάς.
Όταν μου αγοράζεις τριαντάφυλλα, με αγαπάς
και την φωνή να ξαναβρώ όταν με βοηθάς,
το ξέρω μ’ αγαπάς.
Όταν μου κάνεις δώρο μία ζωγραφιά, με αγαπάς,
όταν με περιμένεις να γυρίσω, μ’ αγαπάς,
όταν ρωτάς πώς είμαι, μ’ αγαπάς,
όταν κουράζεσαι και πάλι συνεχίζεις να μ’ ακούς, το ξέρω μ’ αγαπάς.
Όταν στο σπίτι μου με κουβαλάς,
όταν για μένα ξενυχτάς,
όταν μου γράφεις ποίημα.
Όταν δεν μου απαντάς,
όταν απότομα μιλάς στο τηλεφώνημά μας,
όταν δεν έχουμε χρόνο για μας,
όταν τα μαλλιά σου είναι καροτί,
το φούτερ σου πράσινο με φερμουάρ,
η θήκη του καπνού σου χειροποίητη
και τα γυαλάκια σου τετράγωνα,
θυμάμαι εκείνο το απόγευμά μας στην τηλεόραση,
είδαμε μια ταινία και ταράχτηκες,
κι εγώ θυμάμαι τότε έβηχα,
σκεφτόμουν τα δικά μου,
θέλω μονάχα να σου πω,
ότι και τότε σ’ αγαπούσα
και πως τον κάθε άνθρωπο αγαπώ,
όμως καμιά φορά σκοντάφτω
σε προσδοκίες, όρια,
κλείνομαι στο καβούκι μου,
μαθαίνω απ’ το χαστούκι μου
κι ίσως μετά,
ίσως μετά να ξαναβγώ.
___________________________________________
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
