Συνήθως με έπιανε τα βράδια, τις μικρές ώρες, μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι θυμάμαι τουλάχιστον αλλά νομίζω θυμάμαι καλά. Ο νους πλάταινε, ηρεμούσε και ονειρευόταν. Τα συναισθήματα θέριευαν και αναζητούσαν την εκπλήρωσή τους. Είχα όλη τη ζωή μπροστά μου τότε, ανυπομονούσα να τη ζήσω, να ρθουν εκείνες οι συγκλονιστικές δικές μου στιγμές που έβλεπα στις ταινίες. Οραματιζόμουν φίλους, ξενύχτια, γενέθλια, αγωνίες, συγκινήσεις, αγάπες, επαγγελματικές επιτυχίες, προσωπικές αποτυχίες, πανσέληνους, χορούς, συζητήσεις, ταξίδια… Η ζωή είναι όμορφη, διάβαζα, όλο εκπλήξεις, ξεπερνά τη φαντασία του κινηματογράφου… Η ζωή ξέρει, διάβαζα, θα τα φέρει από μόνη της, κανένας δεν χάνεται…
Έχω καιρό να ξενυχτήσω και να ακούσω τις σκέψεις μου και τις λαχτάρες μου… Πρέπει να ξυπνήσω πρωί βλέπεις, να πάω στη δουλειά. Πώς να ξυπνήσεις στις 6:00 αν κοιμηθείς στις 2:00; Και η μέρα δεν ενδείκνυται για τα όνειρα. Τη μέρα τρέχουν οι υποχρεώσεις. Να μαγειρέψεις, να γυμναστείς, να στείλεις τα mail, να πας στο γιατρό – όλο γιατροί προκύπτουν, γιατροί και προληπτικές εξετάσεις..
-Για σένα το κάνεις, για να ζήσεις καλύτερα…
-Μα ζω για την πρόληψη και εν τέλει δε ζω…
Βομβαρδίζομαι με πληροφορίες για καλύτερη ζωή κ εν τέλει ζω για να βομβαρδίζομαι με πληροφορίες για μια καλύτερη ζωή
Και δε ζω…
Με την ψυχή τι γίνεται; Με το συναίσθημα τι γίνεται; Πώς ταΐζεται σήμερα; Πότε; Ποια ώρα; Με ποιον; Που είναι οι φίλοι; Που είναι οι γιορτές; Που πήγαν τα τραγούδια; Οι χοροί; Πότε θα βάλουμε «τα καλά μας»;
Γεμίσαμε τις μέρες μας με λογική και σύνεση….
Γιατί δεν υπάρχει λέξη για την κατάχρηση της λογικής; Η υπερλογική σκοτώνει, η υπερσύνεση παραλύει.
Και από τα νεανικά όνειρα έμεινε μόνο η αγωνία…
____________________________________________________________
*Γράφει η Ντίνα Μπαργιώτα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
